Bloedstollende machtsstrijd voor twaalfplussers

Schaduwloper – Christien Boomsma – De vier windstreken – 229 blz.

Er bestaat een wereld naast de onze. Het is een schaduwwereld met bewoners, de Kal’ardi, en dieren, de schaduwhonden ofwel de banath. Luca, een meisje dat een heel gewoon puberleven leidt, maakt er kennis mee op het moment dat ze een rinkelend mobieltje, achtergelaten door een schoolgenoot, oppakt. Een stem smeekt om hulp en zegt het adres erbij. Het laat haar niet los en zodra ze kan, fietst ze naar het betreffende huis. Ze vindt een zwaargewonde jongeman die ze zo goed mogelijk probeert te helpen. Hij zegt dat ze niet meer terug moet komen. Dat doet ze toch, de volgende dag al, want ze wil weten of het goed met hem gaat. De sfeer in het huis is beklemmend en angstaanjagend; Christien Boomsma kan een dergelijke sfeer goed verwoorden.

“Toen hoorde ze plotseling weer dat geluid van een gewicht dat zich net niet stil genoeg verplaatste over de honderd jaar oude vloer boven haar hoofd. Er kon niets gebeuren, toch? Waarschijnlijk verbeeldde ze het zich, of was het een stomme grap, zoals dat meisje op straat al had gezegd. Maar toch.
Ze liep de kamer uit en ging naar de trap. Ze zette haar voeten op de krakende treden. Voelde oud stof dat plakte aan haar handen. Bovenaan een brede gang. Deuren die openstonden en daardoorheen banen grijsblauw licht. Hierboven had het licht vrij spel en de wind blies door de gebroken ramen.”

Dit stuk zegt veel over de verbeeldingskracht en vertelkunst van de schrijfster. Ook laat het een zwak punt zien: het fragment begint met ’toen’ en dat woord zul je nog vaak tegenkomen. Als het spannend wordt, strooit de schrijfster er kwistig mee aan het begin van een zin, terwijl dat meestal niet nodig is. Er zijn andere en gevarieerdere manieren om een verhaal verder te helpen.

De jongeman, Vigo, vertelt over zijn volk dat leeft in en van de schaduw en het donker. Wat het heden is geweest, ademt de Kal’ardi in, het verleden is zijn energie. De banath, de grote zwarte schaduwhonden, zijn aaseters, zij leven van angst en van nachtmerries. De tand, die Luca uit Vigo heeft gesneden, is van een banath, en die tand moet weg. De honden zullen hem terug willen hebben. Als Luca buiten komt, staat Nina, haar vriendin, haar op te wachten. Snel daarna moeten ze terug vluchten, het huis is, omdat ze worden achtervolgd door grote mannen in het zwart en dito honden. Ze worden aangevallen, er volgt een gevecht en daarna is Nina verdwenen. Eenmaal thuis durft Luca er niets over te vertellen. Ook niet als er de volgende dag op school groot alarm wordt geslagen. Samen met Vigo gaat Luca op zoek naar haar vriendin en dat leidt tot nog veel meer, zorgvuldig opgebouwde, spanning. Vooral als de schaduwwereld en de echte wereld door elkaar beginnen te lopen. Want wat hebben de verschillende mensen van school er nu mee te maken? Als ze zelfs daar niet veilig is!

Het boek ziet er angstaanjagend uit, met een zwarte schaduwhond. Zijn rode ogen benauwen je meteen. Ook de titel, Schaduwloper, is goed gekozen. Je kent het woord niet, wat houdt het in? Christien Boomsma maakt het de lezer niet gemakkelijk met haar uitleg over de Kal’ardi, de banath en de Am’ra, maar ze weet alles zo spannend te brengen, dat je door wilt lezen tot je weet hoe het zit. Het laatste hoofdstuk bevredigt niet echt naar mijn zin. Of het zou de opmaat van een vervolg moeten zijn: dan heb je een geweldige cliffhanger. Ik ben benieuwd!

Hanneke de Jong