Geniaal gruwelsprookje
Niemand hield van Billie Vuist – Marnix Peeters – Prometheus – 288 blz.
Terwijl de Vlaamse veelschrijver Marnix Peeters zich opmaakt om zijn vijfde roman Kijk niet zo, konijntje de wereld in te werpen, ploeg ik door zijn vierde pennenvrucht Niemand hield van Billie Vuist. Hoewel ik vanwege mijn eigen Spartaanse werkschema het boek met lange tussenpozen moest lezen, heb ik mij zeer vermaakt met het boek. De pauzes bleken achteraf zelfs noodzakelijk om de vrachtlading aan onorthodoxe seksscènes en afschuwelijke sujetten die de ene gruweldaad na de andere aan elkaar knopen goed te kunnen verteren.
Die tot in detail beschreven gruwelijkheden waarmee Marnix Peeters zijn roman opsiert, zijn overigens niet zo schokkend als de gruwelijkheden die je soms in een krant leest of in een documentaire aantreft. ‘Maar dat is waar gebeurd,’ hoor ik u denken, ‘dat zijn feiten waaraan niet te tornen valt, en Marnix Peeters heeft alles uit zijn duim gezogen.’ Dat is juist: Niemand hield van Billie Vuist is van A tot Z verzonnen, maar het thema komt niet uit de lucht vallen.
In de zomer van 2008 schreef Peeters in opdracht van Het Laatste Nieuws een reeks artikelen over sekstoerisme in Thailand. Daarvoor verbleef hij tien dagen in Pattaya, een “openluchtbordeel” waar tienduizenden jonge, veelal minderjarige meisjes zich voor een paar stuivers door West-Europese pedofielen laten uitwonen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. De mensonterende toestanden die daar plaatsvinden heeft Marnix Peeters beschreven – waar gebeurd, welteverstaan! – in Het Laatste Nieuws, en deels daaruit destilleerde hij in 2015 zijn roman Niemand hield van Billie Vuist. Feit en fictie zijn twee verschillende genres, maar soms liggen zij akelig dicht bij elkaar.
Over het verhaal kan ik kort zijn: De jonge Billie Vuist woont met zijn ouders, Moeder Vuist en Kolonel Vuist, op het armoedige, deprimerende caravanparkje Uilenveld. Op een dag ontdekt Billie dat zijn moeder een pedofielennetwerk runt, de VZW Phantasia, en zwarte en Aziatische meisjes laat overkomen, om ze vervolgens te verhuren aan geschifte kerels die er hun lusten ongeremd op botvieren. Samen met de mooie Mei Marlborough, die ook op Uilenveld woont, gaat Billie op onderzoek uit en rollen ze na veel speurwerk de hele smeerboel op. Moraal: het kwade regeert, maar het goede zal altijd overwinnen. Zo ook voor Billie Vuist, de bolle, naïeve sproetenkop van wie niemand lijkt te houden, maar die op het einde met de schone Eternelle Damdam trouwt en op het Senegalese eilandje Plage Des Amoureus toch gelukkig wordt.
De stijl waarin Peeters zijn absurdistische vertelling opschrijft is briljant en verfrissend. Alleen daarom is het boek al een aanrader. De humor is heerlijk en bij vlagen hilarisch – een kunst die steeds schaarser wordt in de Nederlandse letteren. De namen van de personages die het boek bevolken zijn minstens zo kolderiek als de daden die zij uitvreten. Het enige “minpuntje” is de reeds besproken ranzigheid, de gore seksuitspattingen van diverse personages, die het verhaal opblazen tot een geniaal gruwelsprookje waar Jeroen Bosch en Charles Bukowski hun vingers bij zouden aflikken. Voor mij is dit geen bezwaar: ik kan ze lezen, ik kan ook een paar pagina’s overslaan als het mij stoort, maar afschrikken doen ze mij niet, daarvoor moet Peeters van betere huize komen dan wat ik tot dusver van hem heb gelezen. Voor mij staan de stijl, de taal en de humor voorop, de rest neem ik voor lief. Een befaamde wijsgeer zei ooit: “Het gaat niet om de stof, doch om hoe zij geweven is.” Als we dat credo voor ogen houden, kunnen wij alle boeken van Marnix Peeters verschalken, en dat is nodig, want hij is nog lang niet klaar, het beste moet nog komen.
Marcel Vaarmeijer
