Grappige en ontroerende mummie

Dummie de mummie en de Gouden Scarabee – Tosca Menten – Illustraties: Elly Hees – 248 blz.

De titel van het verhaal zegt het al: dit boek gaat over een mummie. Maar niet zomaar een mummie, eentje die leeft! Op een dag vindt de jongen Goos Guts, die samen met zijn vader in Polderdam woont, ineens een mummie in zijn bed. Gelukkig is Goos wel wat gewend, want zijn vader laat hem regelmatig schrikken. Ook nu denkt hij dat het weer een grapje van zijn vader is. Plotseling beweegt de mummie en maakt vreemde geluiden. Snel haalt Goos zijn vader, Klaas. Als ze samen boven zijn, is de mummie echter verdwenen. Hij heeft zich verstopt in de kast. Ze proberen de mummie weg te jagen, maar hij blijft zitten en barst in tranen uit. En wat doe je dan, met een mummie die zit te huilen?

Goos en Klaas besluiten dat de mummie, die ze Dummie noemen, bij hen blijft wonen. En na een tijdje gaat Dummie ook mee naar school. Dat zorgt wel voor de nodige problemen, want hoe kan je nu een mummie mee naar school nemen? Ze vertellen dat Dummie een verre neef is, die vreselijk verbrand is en daarom helemaal in het verband zit. Gelukkig trapt iedereen erin. Ze moeten hem wel steeds inspuiten met toiletspray, omdat hij anders naar rotte eieren stinkt. Dummie blijkt echter een behoorlijke driftkikker te zijn en weet vanaf de eerste dag ruzie te krijgen met Anna-Lies, de dochter van de burgemeester. Er ontstaat een hevige strijd tussen die twee, waarbij Anna-Lies Dummie blijft pesten.

Het verhaal wordt pas echt spannend wanneer Dummie op een dag zijn scarabee verliest. De scarabee blijkt van levensbelang voor Dummie, zonder zijn sieraad gaat hij dood! Dan volgt een zenuwslopende zoektocht naar de scarabee.
Ondanks dat het voor kinderen best een dik boek is, leest het enorm prettig. Tosca Menten weet een goede spanning in het boek te brengen en bovendien vertelt ze alles met een flinke dosis humor. Je moét wel van Dummie gaan houden, ook al stinkt hij en ziet hij eruit als een monster.

“Toen kregen ze de slappe lach. Dummie ook. Hij lachte zich een bult en zag er verschrikkelijk uit, met die scheve open mond vol bruine tanden en restjes pindakaas.
‘Wat een griezel!’ Brulde Klaas.
‘Verschrikkelijk,’hikte Goos.
‘Maashi!’ riep Dummie.”

Maar behalve humoristisch, heeft het boek toch ook wat serieuze thema’s. Zo begint het boek eigenlijk heel dramatisch. Aan het begin wordt de dood van de kleine jongen in het oude Egypte beschreven en het verdriet van zijn ouders. Dat wordt wel op een heel mooie manier gedaan, maar het is toch best heftig. De schrijfster weet op heel eenvoudige wijze dit thema van verdriet en verlies te beschrijven:

“Toen keek hij Goos met zijn gouden ogen aan en trok die griezelige lach. Plotseling werd Goos helemaal warm vanbinnen. Naast hem lag de zieligste jongen van de wereld. En die gaf hem even zijn kostbaarste bezit en lachte naar hem. Goos lachte terug. Wat een geluk dat Dummie bij hen naar binnen was geklommen, dacht hij. Zijn vader zou goed voor hem zorgen. En hij ook.”

Ergens halverwege barst Dummie een keer in tranen uit omdat hij zijn ouders zo erg mist. Goos gaat naast hem zitten en huilt met hem mee. Klaas komt om Dummie te troosten en neemt hem op schoot en wiegt hem zacht. Alhoewel dat fragment slechts een paar regels lang is, laat het heel mooi zien hoe je om kunt gaan met verdriet, en dat het oké is om te huilen wanneer je iemand mist.

Er zit nog zo’n thema in het boek, dat als een rode draad door het verhaal loopt: Je ziet wat je denkt dat je ziet. Het blijkt heel makkelijk om mensen te laten geloven dat Dummie een verbrande jongen is in plaats van een mummie. Steeds is Goos bang dat mensen zullen ontdekken dat Dummie eigenlijk een mummie is, maar zelfs wanneer het lijkt of Dummie ontmaskerd wordt, blijven mensen toch geloven in het verhaal dat hij een verbrande jongen is.
Als je deel 1 hebt gelezen, word je ook nieuwsgierig naar de andere delen van Dummie de Mummie, en gelukkig hebben Dummie en Goos inmiddels al heel wat avonturen beleefd!

Corine Gorter