“Ik kan een goede pies – of poepgrap wel waarderen”
Sunna Borghuis (1963) studeerde kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Ze werkte als hoofdredacteur bij Tina en was einderedacteur van het tijdschrift Viva waar ze van 2002 tot 2016 werkte. Momenteel is ze schrijfster van kinderboeken en eigenaar van Sunna Borghuis tekstproducties. Haar kinderboeken Scheetjesles, Pistolenopa en Het poepkasteel en andere voorleesverhalen over de bende van vier en Dikke Vik en Vieze Lies worden vrienden gaan over alledaagse situaties die met veel humor worden beschreven. Lees hier de recensie van Dikke Vik en vieze Lies worden vrienden
Uit wat voor gezin kom je? Werd er veel (voor)gelezen?
Uit een ruimdenkend, liefdevol en warm gezin, met een vader, moeder en broertje. Mijn vader vertelde me voor het slapengaan verhalen over een meisje dat Loesje heette. Ze maakte altijd precies mee wat ik die dag had meegemaakt. Steeds opnieuw was ik verwonderd over die toevalligheid. Toen ik eenmaal zelf kon lezen, las ik veel. Altijd en overal: in bed, op de bank, aan tafel. Ik herinner me klassiekers zoals Jip en Janneke, Pippi Langkous, Afkes tiental. Later verslond ik kostschoolpockets van Enid Blyton.
Aan welke kinderboeken heb je bijzondere herinneringen?
Ik heb mooie herinneringen aan de meisjesboeken van Anneke Bloemen, hoewel ik heb gehoord dat dat een pseudoniem is. Ze produceerde hele series van meisjesboeken. Met in de hoofdrollen Polly, Merel, Annemieke of (alweer) Loesje. Ik leende ze bij de bieb en was er stapel op. Ze hadden iets ouderwets, maar dat maakte me helemaal niets uit. Als ik er nu eentje in handen heb, voel ik me meteen weer elf.
Wat wilde je als kind worden? Had je toen al het idee dat je wilde gaan schrijven?
Als kind wilde ik juf worden. Het idee om zelf te gaan schrijven, kwam pas op de middelbare school, toen de docent Nederlands enthousiast was over mijn opstellen. Het was fijn om ergens goed in te zijn, dat stimuleerde mijn schrijfambities.
Je studeerde kunstgeschiedenis. Heb je plannen om ooit iets met kunst en kinderboeken te gaan doen?
Vooralsnog niet, maar ik sluit het niet uit.
Tot nu toe schreef je vijf kinderboeken en drie daarvan hebben een connotatie met vieze dingen. Waar komt je voorkeur voor poep en pies vandaan?
Scheetjesles is een verhalenbundel voor ongeveer vijfjarigen en die kunnen een goede poep- en piesgrap wel waarderen. Ikzelf trouwens ook.
Hoe ga je bij het schrijven van een kinderboek te werk? Maak je een schema of werk je organisch?
Ik heb een idee en weet waar ik heen wil. Onderweg kijk ik naar wat ik tegenkom.
Heb je een vaste schrijfplek en vaste schrijftijden?
Ik schrijf aan de keukentafel in gestolen uurtjes.
Dikke Vik en Vieze Lies gaat over twee buitenbeentjes. Was je zelf een buitenbeentje of heb je de inspiratie voor dit boek van buiten jezelf gehaald?
Als kind voelde ik me geen buitenbeentje, maar ik heb wel een zwak voor buitenbeentjes en een groot inlevingsvermogen. Naarmate ik ouder word, constateer ik met genoegen dat ik misschien wel veel meer een buitenbeentje ben dan ik denk.
Hoe zou je je boeken omschrijven? Zijn ze vooral om te ontspannen of hebben ze ook een diepere laag?
Mijn boeken zijn vooral ter ontspanning. Het zijn dagelijkse avonturen, herkenbaar en dicht bij huis. Bij Dikke Vik en vieze Lies zit er nog wel een laagje onder. Het boek gaat over vriendschap, maar behandelt ook thema’s als schaamte en vooroordelen.
Je was jarenlang eindredacteur van de VIVA en nu heb je een eigen tekstbureau. Krijg je nu meer tijd om je aan het schrijven van kinderboeken te wijden?
Als eigen baas kan ik de schrijftijd voor mezelf inderdaad beter plannen en me een periode non-stop aan een boek wijden. Dat werkt prettiger dan fragmentarisch in gestolen uurtjes.
Ben je weer bezig met een nieuw boek of is het misschien al klaar en kun je daar al iets over vertellen?
Er komt een tweede deel van Vik en Lies, dat verschijnt in het voorjaar van 2018. Daarin pakken ze in het geheim de trein naar Amsterdam, waar ze op zoek gaan naar de moeder van Vik.
Vragen: Pieter Feller
