De meeste adopties zijn een succes

Kim van Schie is een gemotiveerde, betrokken journalist en een creatieve storyteller. Als kind kroop ze daarvoor het liefst achter een ouderwetse typemachine. Later gebruikte ze vooral de microfoon en camera om verhalen op te tekenen als journalist. Inmiddels is ze eigenaar van haar eigen bedrijf Storyline Media en heeft ze ook de pen weer opgepakt. Als tekstschrijver en maker van online video’s vertelt ze nu ook de verhalen van allerlei organisaties en bedrijven. Maar haar eerste boek gaat over haar eigen persoonlijke verhaal: de adoptie van haar dochter Pauline.

Hallo lieverd is een spannend, vertederend en waargebeurd verhaal over hoe een jonge vrouw zich staande probeert te houden tijdens een heftige adoptieprocedure in Nigeria. Overvallen door angst, corruptie en ziekte probeert ze met een dosis humor het plotselinge moederschap het hoofd te bieden. Daarbij leert ze waardevolle levenslessen over het loslaten van perfectie en controle. Dankzij volledige openheid van de Kim over de strijd met zichzelf is dit verhaal een inspiratie voor anderen, ook buiten de wereld van adoptie en moederschap. Kwetsbaar, rauw en eerlijk.

Was het verhaal in eerste instantie alleen voor jezelf en voor Pauline als ze ouder zou zijn, of wist je meteen al dat je het met de wereld wilde delen?

In eerste instantie alleen voor onszelf. Het is nogal een persoonlijk verhaal en ik heb me nog lange tijd oprecht afgevraagd of het niet alleen interessant was voor onze eigen omgeving. Maar eenmaal terug in Nederland merkte ik hoeveel interesse er eigenlijk is in het thema adoptie en hoeveel misverstanden daar nog over bestaan. Toen besloot ik dat ik met mijn verhaal wil bijdragen aan een meer realistische beeldvorming over adoptie. Regelmatig komt de maatschappelijke discussie op gang over de ‘schadelijkheid’ van adoptie voor de betrokken kinderen. Ik heb ook geworsteld met dat thema. Het is goed om te kunnen vertellen dat adoptieouders niet blind van verlangen ‘zomaar’ een kind uit het geboorteland weghalen, terwijl het daar prima had kunnen blijven. Het is vaak zelfs een zaak van leven of dood. Wij hebben gekozen voor adoptie uit overtuiging, niet omdat we anders geen kinderen konden krijgen. En we nemen de verantwoordelijkheid die bij die keuze hoort heel serieus. Dat zie ik ook terug bij andere adoptieouders. Daarnaast hoop ik mensen ook buiten het thema adoptie te kunnen inspireren. In het boek beschrijf ik hoe ik mijn angsten heb overwonnen en hoe adoptie mijn leven in positieve zin heeft veranderd. Ik stap nu makkelijker uit mijn comfortzone om mijn doelen te bereiken. Op allerlei gebieden. Een heerlijk vrij gevoel dat ik iedereen toewens. En tot slot ben ik natuurlijk ontzettend trots op onze dochter Pauline. Dat wil ik altijd graag van de daken schreeuwen.

Lukte het je om het verhaal in een keer goed op papier te krijgen of heb je er veel aan moeten sleutelen?

De basis van het verhaal stond al heel snel. Nog voordat we thuiskwamen zelfs. Ik ben een ‘verhalenverteller’ van beroep. Als journalist en maker van video’s ben ik nu eenmaal gewend om alles meteen in een verhaalvorm te gieten. Geen ‘en-toen-en-toen-verhaal’ voor mij. Ik wilde geen reisdagboek maken maar een verhaal dat je meesleept, spannend is en je raakt. De ingrediënten daarvoor lagen voor mijn neus dus dat ging heel snel. Ik heb er later nog wel aan gesleuteld om nog wat algemene informatie over adoptie toe te voegen, zodat het ook voor mensen die er niet bekend mee zijn goed te volgen en te plaatsen is. Samen met de uitgever nog wat puntjes op de i gezet en toen was het klaar.

Heb je nog twijfel gehad voor het uitbrengen van je verhaal? Ten opzichte van de privacy van de mensen die er een rol in spelen?

Absoluut. Allereerst natuurlijk vanwege de privacy van onze dochter Pauline. Zij kan daar zelf tenslotte nog geen beslissingen over nemen. In overleg met mijn man Menno en onze naaste familie heb ik besloten de achtergrond van Pauline en alles wat haar in de eerste 2,5 van haar leven is overkomen erbuiten te laten. Dat is een verhaal waar ze zich zelf nog niet eens van bewust is en wat ze nu stapsgewijs van ons te horen krijgt. Zij moet de eerste zijn die dat hoort en dan mag ze zelf beslissen met wie ze dat deelt. Dat leek ons de juiste volgorde. In ‘Hallo lieverd’ krijg je het verhaal dan ook vooral door mijn ogen te zien, vanaf het moment dat ik ook echt bij Pauline ben.
Daarnaast heb ik een aantal namen vervangen door gefingeerde namen. En de wetenschap dat Nederland na onze adoptie de samenwerking met deze mensen van de Nigeriaanse stichting per direct heeft stopgezet maakt het wat makkelijker om erover te praten. Ik wil er niet voor verantwoordelijk zijn dat andere mensen hinder ondervinden in hun adoptieprocedure door mijn verhaal.

Heb je zelf zo’n soort verhaal gemist voor je wilde gaan adopteren? Had je het graag willen lezen?

Ik wilde alles lezen wat met adoptie te maken had in die lange periode van wachten. En ik vond inderdaad niet veel diepgaande persoonlijke verhalen. Het bleef allemaal vrij anoniem en kort. Ik heb nog geen ander boek gevonden dat zo diep in gaat op de emoties van een adoptieouder.
Tegelijkertijd was ik ook best bang om mensen daarmee af te schrikken. Want het is dus best zwaar op sommige momenten. Maar ook ontzettend mooi. Bovendien is iedere adoptieprocedure weer anders. Je kunt aan dit verhaal niet aflezen hoe jouw procedure zal verlopen. Dat is ook zeker afhankelijk van het land dat je kiest. En zelfs binnen een land verschillen de procedures van elkaar. Wij hebben gewoon echt veel pech gehad wat dat betreft.
Maar ik denk dat de emoties die erbij komen kijken wel universeel zijn. Dat krijg ik nu ook te horen van andere adoptieouders die het boek inmiddels hebben gelezen. Toch een hoop herkenbaarheid. Dat is mooi om te horen. Het nodigt uit om verhalen te delen met elkaar.

Mensen hebben snel een eigen mening klaar. Heb je toen je besloot tot adoptie reacties gehad die je totaal niet had verwacht en kon je die reacties begrijpen?

‘Wat erg dat je geen kinderen kunt krijgen!’ ‘Heb je wel alles geprobeerd? IVF en zo?’ ‘Adoptiekinderen zijn wel beschadigd he, daar krijg je later flinke problemen mee.’
Ik was vooral verbaasd over hoe mensen die je soms amper kent toch hele persoonlijke vragen aan je kunnen stellen. Of eigenlijk aannames doen. Ik heb er altijd zo begripvol mogelijk op gereageerd. Mensen zeggen zulke dingen niet om je te kwetsen maar uit onwetendheid. Aan mij de taak om dan rustig uit te leggen wat onze motieven zijn en dat een adoptiekind echt niet per definitie in de problemen komt. Ik begrijp wel waar die aannames vandaan komen. Er zijn ook veel adoptieouders die om wat voor reden dan ook geen eigen kind kunnen krijgen. En succesvolle verhalen van geadopteerden zijn nu eenmaal minder interessant om te delen op verjaardagen en in tv-programma’s dan de verhalen waarbij het ‘mis’ is gegaan. Gelukkig wijzen onderzoeken uit dat het met heel veel adoptiekinderen heel goed gaat in Nederland. En deze opmerkingen hebben ons niet heel erg geraakt omdat de mensen die heel dicht bij ons staan ons allemaal vanaf het begin gesteund hebben. Ook zij hadden weleens zorgen, maar daar konden we altijd op een normale manier over praten met elkaar. Heel fijn.

Het mooie van je verhaal vond ik, dat het een totaalbeeld gaf. Van het moment dat jullie wilde gaan adopteren, de lange weg en papieren rompslomp maar dat het niet stopt als je Pauline ziet maar ook vertelt over het thuiskomen en het wennen aan elkaar. Was het moeilijk om te beslissen hoelang je het verhaal wilde laten doorlopen?

Ja! Want toen ik eenmaal het besluit had genomen om het als manuscript in te sturen naar een uitgever waren we alweer bijna een jaar verder dan waar het boek eindigt. En vervolgens gaan er nog een paar maanden overheen. En er gebeurt zoveel in die tijd! Pauline ontwikkelt zich razendsnel en wij als ouders ook. We hebben alweer veel nieuwe ups en downs gehad die het ongetwijfeld waard zijn om te delen. Maar op enig moment moet je ook een punt zetten. En als ik nu het boek teruglees met de kennis en ervaring die ik na die tijd alweer heb opgedaan ben ik ook geneigd om dingen aan te gaan passen wat betreft mijn eigen beleving tijdens de procedure. Omdat je dat nu, achteraf, ook weer anders interpreteert. Maar dat vind ik niet fair. Ik heb het op dat moment opgeschreven zoals ik het toen heb beleefd. Dan moet je daar achteraf niet de scherpe kantjes vanaf halen. Daar wordt het verhaal niet beter van.

Hoe zijn de reacties op je verhaal?

Tot nu toe alleen maar positief. Dat kan ook zijn omdat de critici hun mond houden natuurlijk, haha! Het is fijn om te horen dat mensen je schrijfstijl fijn vinden en dat ze echt worden meegetrokken in het verhaal. Dat ze hebben gehuild maar gelukkig ook gelachen. Het raakt mensen. Ook mensen die verder niets met adoptie hebben. Mooie complimenten voor een eerste boek.
Maar de meest waardevolle reacties zijn wel van mensen die iets dichter bij het onderwerp staan. Adoptieouders die zeggen dat ze dankzij het boek hun eigen ervaringen beter kunnen verwerken. En meer begrip krijgen van hun omgeving omdat ook zij het boek gelezen hebben. Of geadopteerden die zeggen nu meer begrip voor hun adoptieouders te hebben. Ik heb daar allemaal nooit bij stilgestaan toen ik het schreef en wilde laten uitgeven. Ik was juist bang voor kritiek van mensen uit de adoptiewereld. Dat ik zulke persoonlijke ervaringen van mij en mijn gezin zomaar naar buiten gooide. Achteraf gezien was dat vooral de kritiek vanuit mezelf waarmee ik moest leren omgaan.

Heb je de smaak van het schrijven te pakken? Of is het iets eenmaligs dit persoonlijke verhaal?

Eigenlijk is schrijven altijd al een geheime liefde van me geweest. Ik schreef als kind al verhalen en in mijn schoolschriftje staat nog de opmerking van de meester; ‘je wordt geen schrijfster, je bent het al!’ Dus best vreemd dat het zo lang geduurd heeft. Druk met allerlei andere plannen en ideeën denk ik. Het is ook echt een kwestie van er tijd voor vrij maken. En dat deed ik dus steeds niet. Maar dit verhaal was meteen zo intens aanwezig in mijn hoofd dat het er wel uit moest. Alsof ik geen keuze had. Want eerlijk gezegd had ik ook nu helemaal geen tijd; net moeder geworden en een eigen bedrijf gestart. Dan heb je niet bepaald tijd over. Het is dus vooral de vraag of er ooit nog een verhaal zal komen dat zich bij mij zo dwingend een weg naar buiten zal banen richting het papier. Wie weet.

Vragen: Conny Schelvis

Andere recensies

Vrouwen rondom Johan de Witt – Samenstelling: Ineke Huysman en Roosje Peeters – Uitgevrij Catullus – 344 blz. Robert Fruin, Gerhard Willem Kernkamp (alleen deel 1) en Nicolas Japikse publiceerden van 1906 tot 1919 een zesdelige bronneneditie: Brieven aan en Brieven van Johan de...
Lees verder Categorie: Boek van de week, Geschiedenis, Non-fictie
| Reageer!
Kom binnen! Theater lezen over thuis РIneke Kraijo en Marlies Verhelst РIllustraties: Marja Meijer РGottmer Р120 blz. Wat een verrassende serie die door uitgeverij Gottmer uitgegeven wordt. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit ̩̩n ingekeken, omdat ik geen recensies...
Lees verder Categorie: Kinderboeken
| Reageer!
Op de vriendschap – Milla Shan – Vertaling: Siska Goeminne – Illustraties: Frank Daenen – De Eenhoorn – 32 blz. Een vriendje hebben is voor de meeste kinderen belangrijk. In dit prachtige prentenboek wordt op een speelse manier verteld en getekend over het ontstaan...
Lees verder Categorie: Prentenboek
| Reageer!