“Meteen toen ik kon lezen, ging ik ook verhaaltjes schrijven”

Gonneke Huizing werd geboren op 11 april 1960 in Groningen, waar ze nog altijd woont. Na de middelbare school ging ze Nederlandse Taal- en Letterkunde studeren in haar geboortestad. Toen ze de universiteit had afgerond, besloot ze te gaan werken in het onderwijs. Van 1985 tot 2006 geeft ze Nederlands op een middelbare school in Groningen. In 2006 nam ze ontslag om zich meer aan het schrijven te kunnen wijden. Gonneke is getrouwd en heeft twee geadopteerde dochters uit China (20 en 18) en een pleegdochter(7). Wil je nog meer weten over Gonneke en haar boeken, kijk dan op haar website.

Uit wat voor gezin kom je? Werd er thuis veel gelezen?

Ik kom uit een gezin met twee kinderen en ik ben de jongste. Er werd thuis door mijn ouders veel gelezen, maar ik ben niet veel voorgelezen. Mijn vader verzon zelf verhalen waar ik ademloos naar luisterde.
Toen ik op school leerde lezen was dat echt een openbaring voor mij en ik had vrij snel door hoe het werkte. Ik kon vlot lezen en ik weet nog dat ik bij het klassikaal lezen altijd stiekem vooruit las. Ik had zo’n boekje dan al uit, als de rest nog ergens op de helft was. Als ik de beurt kreeg wist ik dus ook nooit waar we waren, maar ik had een lieve juf die blijkbaar wel begreep hoe vervelend het voor een kind is om te moeten wachten op kinderen die zoveel trager lezen.
Het eerste boek dat ik voor mezelf las, was het boek van Ot en Sien. Ik kroop er thuis mee in een hoekje en kwam pas weer tevoorschijn toen het boek uit was, althans in mijn herinnering. Het was in mijn kindertijd mijn meest favoriete bezigheid: je verliezen in een boek, binnengaan in een nieuwe wereld en alles om je heen vergeten

Welke boeken waren in je jeugd favoriet?

Toen ik net kon lezen waren mijn lievelingsboeken die van Jip en Janneke. Die las ik van voor naar achter en van achter weer naar voren. Ik las boeken trouwens altijd meerdere malen. Favoriet waren ook de leesboekjes op school van Pim, Frits en Ida geschreven door Godfried Bomans. Later verslond ik de boeken van Enid Blyton, de Pitty serie en De Dolle tweeling serie en ik was dol op de boeken van Anneke Bloemen. Al mijn zakgeld besteedde ik aan het kopen van die boeken en omdat ik alles toch meerdere keren las, was dat geld goed besteed. Pas in de tweede klas van de middelbare school kwam ik in contact met de echte jeugdliteratuur. Mijn docent Nederlands las in de klas Koning van Katoren voor. Ik weet nog goed hoe fantastisch ik dát boek vond. Al snel volgden de boeken van Thea Beckman, Tonke Dragt en vele andere.

Wanneer ontdekte je dat je aanleg had voor schrijven en waar ging je allereerste verhaaltje over?

Meteen toen ik kon lezen, ging ik ook verhaaltjes schrijven. Ik schreef over elfjes, poesjes en kabouters, maar al die verhaaltjes zijn er niet meer. Het enige dat ik nog heb is een verhaaltje over een olifantje in het oerwoud, dat verdwaalt, zijn moeder kwijtraakt en gevangen wordt genomen. Helaas heb ik het nooit afgeschreven.

Hoe gaat het schrijven bij jou in zijn werk? Werk je op vaste tijden en met een schema of improviseer je veel?

Als ik schrijf doe ik dat al associërend. Ik ben jaloers op collega’s die met schema’s werken, met moodboards en uitgewerkte personages. Ik neem me bij elk nieuw boek voor om het ook zo te doen, maar helaas, dat lukt me niet. Ik begin ´gewoon´ en al schrijvend ontvouw ik het verhaal.

Casablanca girl speelt zich (uiteraard) af in Casablanca. Ben je daar zelf ook geweest om de sfeer te proeven?

Nee, ik ben niet in Casablanca geweest. Ik heb het wel overwogen, maar het verhaal was sneller dan ik. Ik heb veel over Marokko gelezen en ik heb een vriendin die getrouwd is met een Marokkaanse man. Zij heeft me allerlei informatie gegeven en met al mijn vragen kon ik bij haar terecht.

Hoe kwam je op het idee om dit onderwerp te gebruiken?

Ik schreef het boek naar aanleiding van een afschuwelijk krantenbericht waarop ik per toeval stuitte.

Zes jaar cel voor uitbaten van smerigste bordeel

Aicha Mouaouia (56), die jarenlang langs de Gentsesteenweg in Erpe-Mere Bar Tropical – bekend als het smerigste bordeel van Vlaanderen – uitbaatte, is ook in beroep veroordeeld tot zes jaar cel. De vrouw uit Molenbeek van Marokkaanse afkomst is veroordeeld voor mensenhandel, uitbuiting en het aanzetten tot prostitutie. Ze was immers niet enkel uitbaatster van de seksclub, maar lokte ook minderjarige, illegale meisjes uit haar geboortedorp in Marokko naar haar bar langs de Gentsesteenweg in Erpe-Mere.
Ze werden gelokt onder het voorwendsel dat ze aan de slag konden als dienster in haar restaurant. In werkelijkheid werden ze gedwongen tot prostitutie. De illegale meisjes werkten er van 2006 tot 2009 de klok rond om klanten te ontvangen. Ze werden verplicht seks te hebben zonder condoom. Een van de meisjes, volgens Aicha Mouaouia ‘de parel’ van het bordeel, was amper zestien jaar.

Met name ‘die parel van het bordeel’ triggerde me. Ik vroeg me af wat voor meisje dat zou zijn, onder wat voor omstandigheden ze in Marokko leefde en hoe ze er toe was gekomen haar land te verlaten. Die vragen bleven onbeantwoord omdat ik daar niets over kon vinden en toen heb ik de antwoorden opgediept uit mijn fantasie. Het meisje uit het krantenbericht heeft model gestaan voor mijn personage. Wat Nadia allemaal meemaakt is heftig, maar ik heb haar gespaard voor het ergste. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Nadia de prostitutie in te laten jagen. Daaraan ontsnapt ze op het nippertje. Niet helemaal reëel misschien, maar dát is nu eenmaal voorbehouden aan de schrijfster. Die is de baas in haar eigen verhaal.

Expertisecentrum Fier speelt tussen de regels door een grote rol. Hoe kwam je bij deze stichting? Toeval of heb je welke wijze dan ook ervaring met deze organisatie?

Als ik een maatschappelijk betrokken boek schrijf, informeer ik me zo goed mogelijk over het onderwerp en zo kwam ik, al lezend en googelend, terecht bij expertisecentrum Fier. Ik ben daar geweest, ben er rondgeleid en heb heel veel vragen kunnen stellen, met name over de achtergrond, de toekomst en ook het dagprogramma in een opvanghuis van meisjes zoals Nadia.

Heb je ervaring met meisjes die dit werkelijk hebben meegemaakt? Nadia is heel goed neergezet, het lijkt alsof je een soort “getuige” hebt die je dit verhaal verteld heeft.

Nee, ik heb persoonlijk geen ervaring met meisjes die dit hebben meegemaakt. Wel heb ik ter informatie het boek De fatale fuik van Henk Werson gelezen, een boek dat de lezer een kijkje geeft achter de schermen van mensenhandel en gedwongen prostitutie in Nederland. Het is een boek met verschrikkelijke, intrieste persoonlijke verhalen van jonge meiden die geronseld zijn uit allerlei landen. Het verhaal van Nadia uit Casablancagirl staat er niet in, maar al die verhalen hebben me wel geïnspireerd om Nadia te maken tot wie ze geworden is.

In Casablanca girl gaat Nadia eenmaal in Nederland een opleiding volgen. Ze spreekt al een beetje Nederlands. Maar veel meisjes zullen hier volledig vreemd en zonder Nederlands te kennen in het land komen. Hoe redden zij zich? Moeten ze eerst op een soort cursus voor ze zich kunnen laten inschrijven op een school?

De meeste meisjes die ten gevolge van mensenhandel in Nederland terecht komen, zullen geen Nederlands spreken en dus ook niet, zoals Nadia uit Casablancagirl, zonder meer hier een opleiding kunnen gaan volgen. Zij zullen eerst goed de taal moeten leren en hier voorziet Fier in. Daar komt nog bij dat slachtoffers van mensenhandel hier niet zonder meer mogen blijven. Alleen als zij aangifte doen en willen getuigen, krijgen ze een tijdelijke verblijfsvergunning, maar de meeste slachtoffers willen/durven dat niet en worden zonder pardon uitgezet.

Ben je van plan om meer maatschappelijk betrokken boeken te gaan schrijven?

Ik heb al verschillende maatschappelijk betrokken boeken geschreven: Mijn eerste boek Mes op de keel gaat over pesten, 4love gaat over loverboys, Babylove over een tienerzwangerschap en Vakantievriendinnen gaat over een lovergirl. Zeker als ik schrijf voor 13+ houd ik ervan om geëngageerd te schrijven en ik denk dat ik absoluut nog meer maatschappelijk betrokken boeken zal schrijven in de toekomst, misschien wel over een jongere die uit huis wordt geplaatst en met jeugdzorg te maken krijgt.

Wil je hier vijf boeken noemen die indruk op je hebben gemaakt en je schrijven misschien wel beïnvloed hebben.

Er zijn zoveel boeken die indruk hebben gemaakt, zowel jeugdboeken als volwassen boeken.
De serie van Annika Thor over de zusjes Steffie en Nelli vind ik echt prachtig. Sowieso houd ik ervan om boeken over de oorlog te lezen. Duizend schitterde zonnen van Khaled Hosseini, wat een indrukwekkend boek! Nooit meer slapen van W.F. Hermans, Het huis met de geesten van Isabel Allende en De verborgen geschiedenis van Donna Tart, Negen open armen en De hemel van Heivisj van Benny Lindelauf zijn titels die nu in me naar boven komen, maar ik denk niet dat ik door deze boeken beïnvloed ben. Zoals deze auteurs schrijven, kan ik het in elk geval niet. Ik schrijf recht voor zijn raap met korte, makkelijk leesbare zinnen en probeer vooral een spannend verhaal te creëren dat mijn lezer bij de keel grijpt en pas op de laatste bladzijde weer los laat.

Hier mag je nog iets zeggen dat je kwijt wilt.

Lezen is, vooral voor kinderen en jongeren, superbelangrijk zowel om hun taalvaardigheid te vergroten als om de wereld om hen heen te verruimen. Dat staat buiten kijf. Maar lezen is vooral ook superleuk. Is er iets mooiers dan te reizen naar plaatsen waar je in het echt nooit zou komen, mensen te ontmoeten die je anders nooit zou ontmoeten en te beleven wat je in werkelijkheid nooit zou beleven? Dat is wat ik iedereen (jong en oud) gun: Jezelf verliezen in een prachtig verhaal om er een ervaring rijker weer uit tevoorschijn te komen.

Vragen: Kirstin Rozema en Pieter Feller