Bianca van Strien schijft liefdesromans

Bianca van Strien(Maarssen, 1969) schrijft het liefst romantische verhalen. Paarden, geocaching en schrijven zijn haar grote hobby’s. Haar liefde voor paarden resulteerde in verhalen over Ester en haar pony’s. Later begon ze met het schrijven van korte liefdesverhalen. In 1990 is ze haar man gevolgd naar Duitsland, daar helpt ze hem met de administratie van zijn fysiotherapiepraktijk. Intussen blijft ze schrijven aan haar liefdesromans. In 2007 debuteerde ze met Een nieuwe kans bij uitgeverij Ellessy. Punt nr. 4 is haar tiende boek voor volwassenen.

Punt nr. 4 is je tiende liefdesroman. Waar haal je je inspiratie vandaan?

Soms is het me ook niet helemaal duidelijk. Inspiratie komt hoofdzakelijk van mensen kijken en luisteren. Soms is het een persoon, die dan ineens als hoofdfiguur in een boek opduikt (zelfs al ken ik deze persoon helemaal niet), dan is het iets wat wordt gezegd, soms een combinatie. Ik ben ook wel eens opgestaan en kon me mijn droom herinneren. Het is wel opletten dus. Maar tot nu toe ging het nooit over iemand die ik ken met zijn of haar echte leven. Het idee voor Punt nr. 4 bestond al langer. Tenminste had ik het lijstje voor Babette al geschreven, voor ik wist dat er Bucketlists bestonden. Een koffertje met poëziealbums, een dagboek en oude tijdschriften heb ik overigens wel.

Waarom liefdesromans? Ga je nog eens een ander genre proberen?

Voor ik liefdesverhalen schreef, schreef ik verhalen waar paarden een duidelijke hoofdrol in hadden, maar toen ontdekte ik de liefdesromans. Die heb ik altijd graag gelezen en waarschijnlijk ben ik gewoon een romantische ziel. Over een ander genre heb ik ook maar heel zelden nagedacht. Als ik aan het schrijven ben, komt het toch altijd weer in het romantische vlak uit.

Ken je zelf vrouwen die net als Babette ineens op het punt komen dat ze alsnog moeder willen worden? En dan het liefst een BOM-moeder?

Nee, ik ken zelf geen vrouwen die die beslissing hebben genomen. De meeste mensen in mijn omgeving hebben hun kinderen op eerdere leeftijd gekregen in een relatie. Wel ken ik mensen die er meer moeite voor hebben moeten doen om een kind te krijgen (in een relatie). Zelf hebben mijn man en ik geen kinderen en als je op een bepaalde leeftijd komt, dan komt er ook een moment van: nu gaat het er zeker nooit meer van komen. Misschien was dat toch ook wel een beetje een inspiratie voor het boek.

Je woont nu in Duitsland, wat was de aanleiding voor je emigratie?

Op de dag dat mijn man zijn contract voor zijn baan en flat in Duitsland had ondertekend, heb ik hem leren kennen. Twee weken later was hij in Duitsland. We hebben veel brieven geschreven ( 29 jaar geleden was er nog geen internet of whatsapp) en ik mocht van mijn ouders een keer in de week bellen (nog geen flatrate). Vanaf dat moment verbracht ik mijn vakanties in Duitsland door en hij de zijne in Nederland. Hij was nooit van plan om heel lang in Duitsland te blijven, maar omdat het er niet naar uitzag dat hij snel een baan in Nederland zou vinden, heb ik besloten naar Duitsland te gaan. De liefde achterna dus. Dat is ruim 26 jaar geleden en het bevalt me hier prima.

Speelt je petekind een inspiratierol in je boeken?

Ik heb twee peetkinderen. De oudste is inmiddels 18 (wat is de tijd snel gegaan) en ook de jongste wordt al weer bijna zeven. Een echte inspiratierol hebben ze denk ik niet gehad.

Je doet, net als een aantal collega’s van je, aan geocaching(het zoeken naar een “schat” met GPS coördinaten). Leuke hobby! Ga je die nog eens in je verhalen verwerken?

Geocaching is echt heel erg leuk. Je komt op plaatsen waar je nooit eerder bent geweest en je ziet dingen, waar je anders gewoon aan voorbij was gelopen. Ik doe dat al een aantal jaren en ik heb daar door hele leuke mensen leren kennen. Maar (het verbaasd me zelf een beetje) het is tot nu toe nog niet tot een verhaal gekomen, waarvan ik denk dat het een boek zou kunnen worden. Misschien komt dat nog. Ik ga maar gewoon door met het zoeken van geocaches en inspiratie.

Hoe ben je bij Uitgeverij Ellessy terecht gekomen?

Ik had met een bepaald boek verschillende uitgevers aangeschreven, toen ik in het internet ontdekte dat Ellessy de Relaxreeks wilde beginnen en daarvoor nog manuscripten zocht. Meteen heb ik “Een nieuwe kans” daar heen gestuurd en tot mijn grote verrassing (want tot dan toe was het met geen enkel boek bij geen enkele uitgeverij gelukt, om de aandacht te trekken) wilde Larry Iburg dat boek uitgeven. Heel spannend allemaal en vooral geloofde ik het in het begin ook helemaal niet. Inmiddels is het boek wat ik naar andere uitgevers had gestuurd ,“Schaduwen en chocolademelk”, ook bij Ellessy verschenen.

Roman nummer elf, is die al onderweg? En wordt het weer een liefdesroman?

Ja, aan roman nummer elf wordt op dit moment hard gewerkt, we zijn in de redactiefase. In het najaar komt “De lange weg naar vertrouwen” ook in de Relax serie van Ellessy uit. En ja, het is toch weer een liefdesroman.

Hoe is je werkwijze bij een boek? Zet je eerst alle lijnen uit en leg je de karakters vast?

Zoals bij iedereen begint het boek met een idee. Maar dat is dan ook ongeveer wel waar mijn werkwijze bij alle boeken gelijk is. Ik krijg een scène in mijn hoofd en schrijf die op en vaak komen rond om die ene scène (dat hoeft niet het begin van het boek te zijn), nieuwe ideeën. Of het idee holt vooruit en ik schrijf een deel wat veel verder in het verhaal voorkomt. Uiteindelijk moet ik dan proberen om het verhaal passend te krijgen, of bewust nadenken over wat er nog zou kunnen gebeuren, waarom die mensen in die eerste scène reageren zoals ze reageren. De verhaallijn, de tijdlijn en karakterberichten schrijf ik meestal pas veel later, als ik een beetje weet waar het heen gaat. Over het algemeen is het een chaotisch proces en ik weet dat een verhaallijn vooraf echt zou kunnen helpen, maar op de een of andere manier lukt me dat nooit zo erg. Inmiddels zijn we bij boek nummer elf, dus ergens schijnt het zo toch ook te werken.

Hoe lang schrijf je per dag en heb je een vaste werkplek?

Als ik echt aan een boek bezig ben en er inzit, dan gaan daar echt uren per dag in zitten, ook ’s nachts. Aangezien ik het niet zo met discipline heb, moet ik me er, wanneer ik niet zo geϊnspireerd ben, wel eens toe dwingen om tenminste iets te schrijven.
Toen ik nog op papier schreef, kon ik natuurlijk overal schrijven. Met de laptop ook, maar sinds mijn laptop is overleden (twee weken na de garantie – en daarom weiger ik een andere te kopen), zit ik aan mijn bureau en ben helaas wat minder flexibel. Nog steeds heb ik, als ik onderweg ben wel altijd iets om op te kunnen schrijven bij me.

Welke schrijvers zijn favoriet bij jou?

Schrijven doe ik liever dan lezen, maar romantische verhalen staan bovenaan. Bijna dan. Mijn lievelingsboek sinds mijn jeugd is The Outsiders van S.E. Hinton. Geen liefdesroman, het is eerder een familieverhaal. Behalve dat boek, las ik in die tijd ook veel Intiem-boekjes of Love affair.
Nu probeer ik regelmatig boeken van mijn Ellessycollega’s te lezen, wat helaas niet altijd lukt, omdat ik, wanneer ik in Nederland ben, amper aan lezen toe kom. Van Jojo Moyes heb ik een aantal boeken gelezen, die ik ook wel leuk vond. Vaak luister ik een boek als ik in de auto naar Nederland onderweg ben. Het laatste boek was: Ich bin dann mal weg van Hape Kerkeling over zijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Hij las het zelf voor en ik vond het een bijzonder verhaal.

Vragen: Kirstin Rozema en Pieter Feller