Een prentenboek vol kunstwerken
Het Bos slaapt – Rébecca Dautremer – Vertaling: Edward van de Vendel – Davidsfonds Infodok – 64 blz.
De ondertitel van het boek luidt: Een bijzondere kijk op het verhaal van Doornroosje. De oorspronkelijke Franse titel is Le Bois dormait en de vertaling wekt wat verwarring. Het gaat hier namelijk niet om een bos, maar om een plaatsje dat Le Bois heet.
Wat is er aan de hand in Le Bois? In het sprookje van Doornroosje slaapt de prinses in een kasteel ingesloten door stekelig struikgewas. In Le Bois slapen alle mensen, en wel in de houding die ze hadden toen ze in slaap vielen. Dus lang niet iedereen ligt rustig in bed of zelfs maar op de grond. Op de cover zien we een straatveger die rode herfstbladeren en wat papiertjes aan het opvegen was en hangend aan de bezemsteel in slaap is gevallen. Er zijn affiches op de achtergrond zichtbaar, die suggereren dat het ongeveer 100 jaar geleden gebeurd is.
Het verhaal wordt verteld door een oude heer aan een wat nonchalant ogende jongeman, die zijn weergegeven in zwartwit tekeningen. De andere illustraties zijn in kleur. De twee lopen het plaatsje Le Bois binnen en stuiten meteen al op een hofnarachtige figuur die op zijn paard – dat ook slaapt – is ingedommeld. Vogels, kinderen, oude vrouwen, een orkestje, een meisje op een fiets, twee boksers met de handen in zwachtels, mensen in een café, de chauffeur van een T Ford, een treinstation vol wachtende mensen en een meisje dat bloemen verkoopt. Dat bloemenmeisje is heel mooi en haar hoofd wordt door Dautremer nog eens extra uitvergroot. De oude man praat in op de jongeman, die een prins blijkt te zijn. Alleen zijn kus kan iedereen weer tot leven wekken.
De laatste woorden van de oude man zijn: “Een kus… uit LIEFDE? Hé… daar geloof je toch wel in?”
Op de laatste zwartwit tekening zien we dat iedereen weer uit zijn slaap is gewekt. Want het sprookje eindigt goed.
De illustraties van Rébecca Dautremer zijn stuk voor stuk kunstwerken. Over het algemeen met zachte pasteltinten en heel precies getekend. De stofvoering en alle details doen denken aan het werk van een fijnschilder en dan bekeken door een filter, die elke illustratie een heel zachte uitstraling geeft. Iedere illustratie kan zo als los schilderij worden gepresenteerd. Het moet Dautremer jaren gekost hebben om ze allemaal te maken. Dit is illustreren 2.0. Op elke bladzijde is zoveel te zien voor de meekijkende kinderen dat alleen de tekst van de oude man niet voldoende is om de tijd te krijgen om alles goed te bekijken. De voorlezer kan met een eigen interpretatie het verhaal aanvullen. Het Bos slaapt is ook nog een kleine geschiedenisles van het leven in een stadje van zo’n honderd jaar geleden. Een beeldschoon prentenboek, waar je lekker in kunt wegdromen.
