Filip Plompen is als een gek gaan lezen

Filip PLompen (Wilrijk, 10 december 1985) is wijnadviseur bij Colruyt, een functie die hij combineert met een bachelor opleiding Toegepaste Psychologie in Kortrijk. Op zijn achttiende stopte hij met school zonder diploma, om dit nadien toch te behalen via middenjury. Naast fietsen en marathons lopen is schrijven zijn passie. In 2015 debuteerde hij met het boek Het geluid van de stilte, een boek over pesten, dromen en vriendschap. Nick wordt gepest op school. Ze lijkt een beetje op een jongen, maar verder is ze een doorsnee meisje van zeventien jaar. In een toneelstuk vertolkt ze de rol van Alleentje een personage dat nergens bij hoort, een rol waarin ze zichzelf herkent. Ze leert Simon kennen, hij is bevriend met de pestkoppen Jorg en Dave. Op een feestje waar de drie aanwezig zijn, ontstaat een woordenwisseling. Als Jorg en Dave een paar uur later terugkeren, ontbreekt van Simon elk spoor.

Uit wat voor gezin kom je? Werd er veel gelezen?

Ik groeide op in een warm gezin in het Antwerpse Merksem, waar ik enig kind was. Voetbal maakte een belangrijk deel uit van mijn leven met daarbij de ultieme droom om profvoetballer te worden. Stilzitten was niet aan mij besteed, waardoor lezen nooit een favoriete bezigheid was. Ik had er eerlijk gezegd zelfs een hekel aan. In die mate dat ik de verplichte boekbesprekingen aan mijn ouders uitbesteedde.

Wat waren je favoriete kinderboeken?

Van de enkele boeken die ik uiteindelijk toch las, zullen Dirk Bracke en Marc de Bel me altijd bijblijven. Het zijn klassiekers die iedereen moét gelezen hebben.

Schreef je als kind al verhalen en gedichtjes en kan je je de eerste nog herinneren?

Absoluut niet. Ik had zelfs geen dagboek. Het is nooit in me opgekomen en ik werd ook niet in die richting gestimuleerd. Toen we op school toch eens een verhaal of een gedicht dienden te maken, kreeg ik vaak goede punten – zeker in verhouding met mijn andere cijfers. Het was dus iets dat in mij zat, maar er niet uitkwam.

Heb je een schrijfcursus gevolgd?

Om bovenvermelde redenen was dat nodig. Als je nooit gelezen hebt, weet je dat het heel moeilijk wordt om zelf te schrijven. Het was alsof ik wilde meedoen aan de Tour de France, maar nog nooit een koersfiets van dichtbij had gezien. Ik heb twee keer dezelfde workshop van een dag gevolgd. Verder ben ik als een gek beginnen lezen omdat daar toch wel de basis ligt. Hoe wordt een boek opgebouwd, hoe creëer ik spanning, wat zijn de “do’s” en zeker zo belangrijk: de “don’ts”? Het waren allemaal vragen die op me afkwamen en waar ik onmiddellijk een antwoord op wilde krijgen.

Hoe heb je het schrijven van Het geluid van de stilte aangepakt?

Ik heb me voor mijn computer gezet en ben begonnen. Dit ging met vallen en opstaan. ‘Het geluid van de stilte’ is eigenlijk mijn tweede jeugdroman. De eerste staat nog steeds op de harde schijf, maar ik ben er niet meer tevreden over. Het is niet uitgebracht en voldoet ook niet meer aan mijn verwachtingen. Misschien dat ik me er ooit aanzet om het te bewerken, maar het was vooral een leerproces waar ik mooie herinneringen aan overhoud.
Ook heb ik vaak mijn tekst geschrapt en herschreven, tot ik echt tevreden was, wat vaak frustrerend was voor een perfectionist als ik. Toen mijn eerste versie af was, liet ik het door mijn ouders nalezen. Ik ging verder op hun bevindingen, liet het nadien door ‘kenners’ bekijken en zo kreeg ‘Het geluid van de stilte’ meer en meer vorm. Het is een langzaam proces, waarbij je je moet kunnen openstellen voor de feedback van anderen, maar ik wist dat ik maar beter kon luisteren om er het maximum uit te halen.

Had je vaste schrijftijden en wist je van tevoren precies hoe het moest worden?

Ik ben een ochtendmens, waardoor ik in de vroege uren het best functioneer. Aangezien ik met wisselende uren werk, was het niet gemakkelijk om vaste schrijftijden in te plannen, maar ik probeerde wel dagelijks te schrijven. Op die manier krijg je een soort flow, waardoor je soms zelfs
’s nachts uit je bed stapt om de gekste ideeën op te schrijven.
Verder had ik niet het volledige verhaal in mijn hoofd zitten. Het is geleidelijk gegroeid met daarbij een aantal zaken die er zeker bij moesten. Zij vormden uiteindelijk mijn leidraad doorheen het verhaal.

Het geluid van de stilte is je debuut. Wordt schrijven een bijzaak of wil je proberen je beroep ervan te maken?

Momenteel volg ik een opleiding toegepaste psychologie via afstandsonderwijs in Kortrijk, in combinatie met mijn job. Het ontbreekt me jammer genoeg aan tijd om aan een degelijke opvolger te werken, hoewel die er zeker komt. Het is een droom om ooit te kunnen leven van het schrijven, al besef ik heel goed dat het hard werken is.

Over pesten zijn al heel veel boeken geschreven. Wat voegt dit boek volgens jou toe aan de boeken die er over pesten al zijn?

Het is moeilijk om hier zelf een antwoord op te geven. Ik denk dat de mensen mijn boek gewoon moeten lezen om er achter te komen. Ik heb geprobeerd om dit toch wel zware onderwerp luchtig te houden door er de nodige humor in te steken. Die humor is, samen met onze vrijheid van meningsuiting, een essentieel goed van onze Westerse maatschappij, waar jammer genoeg al veel te veel miserie rond geweest is.

Waarom heb je gekozen om te schrijven in de vrouwelijke ik-vorm? Vond je dit niet lastig bij het neerzetten van de andere personages? (Wat je overigens uitstekend gelukt is.)

De naam Nick had ik snel op papier. Hier kon ik wel wat kanten mee op, gerelateerd aan het onderwerp. Dit wordt duidelijk in het boek. Uiteindelijk is ook Simon heel bewust gekozen. Het zijn namen die voor beide geslachten kunnen doorgaan en de Nederlandse band Nick en Simon heeft ‘The sound of silence’, waar de titel naar verwijst, gecoverd. Het grappige is dat ik dit bij toeval ontdekte, maar het past perfect binnen mijn verhaal.
Nu, waarom ik voor een vrouwelijk personage heb gekozen? Op die manier kon ik voldoende afstand houden van mijn eigen leven en kon ik me volledig smijten. Het was trouwens leuk om me in te leven in een puberend meisje. Ik kan het iedereen aanraden. De ik-vorm leek het me persoonlijker te maken. Ik wilde het gevoel creëren dat de lezer zich zo goed mogelijk met Nick kon vereenzelvigen, omdat het toch een emotioneel verhaal is.

Hoe heb je als man zijnde zo mooi de vrouwelijke gevoelens op papier kunnen zetten? Wat heb je daarvoor gedaan (of gelaten)?

Misschien heeft mijn studie psychologie er iets mee te maken, dat ik interesse heb in de mens op zich en wat er in iemand zijn (of haar) hoofd kan omgaan. Ik probeer met een zo open mogelijke blik de zaken die op me afkomen te absorberen en dit onbevooroordeeld.

Hoe kwam je op het idee om over deze onderwerpen te schrijven? (Pesten, scheiding, vermissing.)

Uit de feedback die ik kreeg over mijn eerste manuscript, kwam onder andere naar voren om meer te schrijven over actuele onderwerpen. Het is iets waar ik me perfect in kon vinden, aangezien ik op de een of de andere manier toch mee het verschil wil kunnen maken. Het is een droom om dit boek te laten bespreken in scholen wanneer ze het onderwerp pesten aanpakken. Er zit een boodschap in. Noem het sensibilisering op een ongedwongen manier.
Dat is ook de reden waarom ik met ‘Het geluid van de stilte’, maar ook met mijn volgende jeugdromans, een deel van mijn opbrengst aan goede doelen wil schenken.

Is het boek gebaseerd of deels gebaseerd op een waar gebeurd verhaal?

Het betreft fictie, hoewel er veel zaken in zijn verwerkt die dicht bij mijn eigen leefwereld aanleunen. Wat geen verrassing zal zijn, aangezien de meeste auteurs dit principe hanteren. Op die manier weet je waarover je schrijft en kan je je het beste inleven. Ik werd nooit gepest, maar heb me in mijn jeugd wel vaak eenzaam en slecht gevoeld. Dat heeft me zeker geholpen om Nick geloofwaardig neer te zetten. Ook het moeten missen van een geliefde heb ik, jammer genoeg, al meegemaakt. Aan die persoon heb ik mijn boek opgedragen, wat je ziet op de allerlaatste pagina.

Je hebt een prachtig debuut neergezet, heb je al plannen voor een nieuw boek?

Tot mijn spijt ontbreekt het me momenteel aan tijd, hoewel ik sta te popelen om dit debuut te bevestigen. Er liggen verschillende manuscripten klaar om verder uit te werken. Ik zou het mezelf nooit vergeven om nu te stoppen met schrijven. Ik heb het gevoel dat ik nog maar net begonnen ben. De weg is nog lang en vol hindernissen, maar we komen er wel want als er iets is dat ik heb geleerd, is het dat je met doorzettingsvermogen énorm veel kan bereiken. Dat geldt niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen. Droom zoveel je wil, geef jezelf doelen en ga ervoor!

Vragen: Hilda Spruit en Pieter Feller