Hilarische oplossing voor overlast
Wederzijds – Kees ’t Hart – Querido – 211 blz.
Bijna iedereen in Nederland heeft wel eens te maken met overlast. De jeugd beklad muren, dronken lui gooien bierflesjes op straat, even verderop blaft uren lang een hond, de kat van de buren kakt in de tuin en al in november wordt er vuurwerk afgestoken. Dat kan allemaal voor ergernis zorgen en bij velen zal ook het gevoel komen: ‘Ik moet er wat aan doen.’ Maar wat? Soms stappen mensen op de overlastgevers af en proberen met praten de zaak op te lossen. Niet iedereen is voor rede vatbaar. Vaak blijft het bij fantasieën, maar soms raken mensen zo in de stress, dat ze katten gaan meppen, vergiftigde gehaktballen in de tuin van de blaffende hond gaan gooien of zelfs een huis in brand steken als de buren heel veel overlast geven, door intimidatie of lawaai. Eigen rechter spelen dus. Dit gegeven heeft Kees ’t Hart als uitgangspunt genomen voor zijn boek Wederzijds.
De hoofdpersoon, een vijftiger, conrector op een middelbare school, is getrouwd met Wies, een veel jongere oud leerlinge en nu lerares. Een nette familie. Ze wonen al twaalf jaar in Den Haag in een niet al te goede buurt. Voor het huis van het echtpaar is een Ziggokastje dat regelmatig beklad wordt met graffiti. Het zijn telkens dezelfde tags. De conrector schildert dat kastje steeds over met grijze verf. Op een dag is hij daar weer mee bezig als er een auto stopt met een echtpaar erin. Er stapt een man uit die vraagt wat er aan de hand is.
“’Mijn vrouw en ik kunnen het voor u oplossen,’ zei hij.
Hij wees naar de vrouw in de auto.
‘We hebben een bedrijfje opgericht, een vereniging, we bestaan twee jaar en we hebben succes.’”
Deze vereniging blijkt ‘Wederzijds’ te heten. De contributie is 400 euro per jaar.
Niet veel later blijkt iemand van de vereniging het kastje in de gaten te houden en betrapt de dader.
Een paar weken later wordt er een bruine envelop bezorgd met daarin foto’s van twee dure bekladde auto’s. De auto’s zijn van de ouders van de vermeende dader. Want zo werkt ‘Wederzijds’. De dader wordt achterhaald en de familie wordt gestraft.
De conrector en zijn vrouw maken de bijgeleverde rekening van vierhonderd euro over en denken er vanaf te zijn. Maar de vereniging heeft niet voor niets die naam. Er wordt verwacht dat ze een tegenprestatie leveren. Ze moeten, zeer tegen hun zin, gaan posten en een adres in de gaten houden.
Langzamerhand raken ze verstrikt in de netten van de vereniging ‘Wederzijds’, die verder ongrijpbaar lijkt. De leden zijn vaak onbereikbaar. Telefoons worden niet opgenomen en wie is nou eigenlijk de directeur of voorzitter? Het wordt nog gekker als ook politiemedewerkers er lid van blijken te zijn. Het echtpaar wil wel van de vereniging af, vooral als er steeds gewelddadiger wraakacties komen. Maar zijn die acties wel georganiseerd door ‘Wederzijds’? Er duikt namelijk een concurrerende vereniging op die ‘Vice Versa’ heet. Hun contributie is 350 euro en zij opereren anders dan ‘Wederzijds’, veel harder en ze pakken niet de familie van de dader aan, maar de dader zelf.
Kees ’t Hart heeft met Wederzijds een hilarische roman geschreven. De nette burgerman en zijn vrouw worden langzaam de organisatie ingezogen en krijgen te maken met zaken waar ze liever ver vanaf blijven. Halfslachtig proberen ze uit ‘Wederzijds’ te ontsnappen, maar als ze zich voornemen om voor de laatste keer naar een vergadering van de wraakvereniging te gaan, worden ze volkomen verrast door de uitkomst.
