Ik word bijzonder, wacht maar af.

Ik heet jan en ik ben niets bijzonders – Kathleen Vereecken – Illustraties Eva Mouton – Lannoo – 128 blz.

‘Vanavond eten we gezond,’ zegt mijn vader.
‘Gezond is vies!’ gilt Stan.
‘Gezond is lekker,’ zegt mijn moeder met een glimlach.
Ze zet een dampende schotel op tafel. Er zwemmen vooral veel groenten in. En dan somt ze op: ‘Pastinaak, rammenas, koolrabi, warmoes.’
Het klinkt als heksensoep, maar omdat Stan al zo tekeer gaat, zwijg ik.
‘Vergeten groenten!’ zegt mijn vader trots, alsof hij ze persoonlijk gered heeft.
Dat er misschien wel een goede reden was om ze te vergeten, zeg ik ook al niet.

Deze droogkomische toon typeert Vereeckens nieuwste kinderboek, waarin de negenjarige Jan dolgraag ergens in wil uitblinken. Hij is immers de enige gewone persoon in de familie: zijn vader loopt bijna zo hard als de wind, zijn grootvader bouwt bruggen, zijn zusje is een rekenwonder, zijn moeder speelt viool en zijn kleine broertje is een vervelend mormel. ‘Stan is een bijzonder stout ventje. Hoor je het? Bijzonder.’

Samen met zijn vriendinnetje Nina – die er met haar knalrode haar niets voor hoeft te doen om op te vallen – probeert Jan uit te vinden waar hij bijzonder in zou kunnen zijn. Als ze allerlei mensen tegenkomen die een poging doen in het Guiness Book of Records te komen, proberen Jan en Nina daar ook iets op te verzinnen. Maar wat ze ook bedenken, niets lukt of is bijzonder genoeg. De mevrouw met het fluitje, die bepaalt of iemand een record heeft gehaald of niet, brengt ook al geen uitkomst. Wanneer ze Jan op het eind van het boek toch allerlei suggesties doet, hoeft het niet meer voor hem. Tegen die tijd is hij namelijk al tot een bijzondere conclusie gekomen.

Vereecken weet zonder veel omhaal een geestig verhaal te vertellen dat bij veel kinderen én volwassenen de nodige herkenning zal oproepen. Het boek eindigt met een moraal die niet moeilijk te raden valt, maar Vereecken legt die er gelukkig niet te dik bovenop. De zwart-wittekeningen van Eva Mouton lijken in eerste instantie eenvoudig, maar niets is minder waar. Met schijnbaar eenvoudige technieken weet ze een wereld op te roepen die het verhaal van Vereecken op humoristische wijze verrijkt en aanvult. Een geweldig leuk boek om samen met je (klein)kind te lezen. En als je dat niet hebt, lees je ’t gewoon stiekem zelf.

Kathleen Vereecken is schrijfster en journalist. Ze schrijft boeken voor kinderen en volwassenen, zowel fictie als non-fictie. Bekijk hier haar website.

Tiny Fisscher

1 Reactie

• Kinderen mogen boeken gerust ook raar vinden - boekenbijlage boekenbijlage 2014/12/21 om 21:24

  […] Kathleen Vereecken (Gent 1962) is de oudste van vier zussen. Zodra ze kon lezen, las ze alles wat ze te pakken kon krijgen, ook boeken die niet voor haar leeftijd bestemd waren. “Lezen werd de sleutel tot reizen in tijd en ruimte.” Niet alleen lezen, maar ook schrijven gaf haar een mogelijkheid om te ontsnappen uit de dagelijkse beslommeringen. Al schrijvend kon ze haar dromen en plannen waarmaken. Omdat Engels en Nederlands haar lievelingsvakken waren, volgde ze een lerarenopleiding. Toen die voltooid was, bleek er geen werk in het onderwijs en werkte ze jarenlang op een kantoor, tot haar eerste boeken werden uitgegeven. In 1993 debuteert ze met Het raadsel van het fluisterbos, een verhaal dat ze had ingestuurd voor een schrijfwedstrijd. Het won niet, maar werd dus wel gepubliceerd. Langzaam begint haar reputatie als schrijver te groeien. Haar vierde boek is Alle kleuren grijs, gebaseerd op het leven van haar grootvader. Sindsdien schrijft ze voornamelijk historische jeugdromans, maar ook non-fictieboeken voor kinderen. Haar laatste boeken zijn Zijdeman en Ik heet Jan en ik ben niets bijzonders. […]