Isa Maron las als kind zelfs tijdens het televisiekijken

Isa Maron(pseudoniem van Marjan Peer) werd in 1965 geboren in Utrecht. Ze deed het gymnasium en studeerde in Amsterdam Economische Wetenschappen en Psychologie. Na haar studie werkte ze als marketeer bij onder andere Wolters Kluwer en Ahold. Sinds 2002 is ze met haar eigen bedrijf actief op het gebied van coaching en human resources. Ze woont met haar man en vier zoons in Amsterdam.
In 2008 debuteerde ze met Passiespel, een thriller over een werkende moeder die in de ban raakt van haar SM-minnaar. Het boek won de prijs van ‘Beste Nederlandse Vrouwenthriller 2008‘.

In 2010 volgden Verboden verleden en de minithriller Vrij Zwemmen. In 2011 kwam Schaduwkant uit. Er verschenen verschillende korte verhalen van haar in verhalenbundels en onder andere in weekblad Margriet. In juli 2014 verscheen het eerste deel van de vierdelige serie De Noordzeemoorden, Galgenveld. In december 2014 kwam het tweede deel IJskoud uit. In juni van 2015 verscheen Ritueel, het derde deel.

Uit wat voor gezin kom je? Werd er veel gelezen?

Mijn ouders hadden een sportwinkel in Utrecht. Zijn werkten 6 dagen per week en maakten lange dagen, dus er bleef weinig tijd om te lezen. Mijn jongere broer las ook niet veel. Ik was de enige boekenwurm, en las altijd – zelfs tijdens het televisiekijken.

Welke boeken waren in je jeugd favoriet?

Meester van de Zwarte Molen, Momo en de Tijdspaarders, de boeken van Thea Beckman, Brief voor de Koning, Levende Bezems. Toen ik elf was ontdekte ik Tolkien en daarna heb ik De Hobbit en In de ban van de Ring drie keer gelezen…

Op welke leeftijd ontdekte je dat je aardig kon schrijven en had je toen al in je hoofd dat je schrijver wilde worden?

Toen ik tiener was schreef ik al verhaaltjes en gedichten. Toch dacht ik op de een of andere manier dat je niet zomaar schrijver kon worden. Was daar geen opleiding voor nodig? Of misschien een magisch talent? Pas toen ik kinderen kreeg het idee om te gaan schrijven echt vorm. Ik begon met jeugdverhalen, en later schreef ik proza voor volwassenen en publiceerde ik thrillers.

Je hebt een eigen bedrijf en doet aan coaching en human resources. Helpt dat bij het schrijven?

Dat ik kennis heb van psychologie van mensen en heel veel mensen spreek over hun beslommeringen helpt zeker. Het is een enorme inspiratiebron, maar dat geldt niet alleen voor werk: overal waar ik kom vallen me dingen op. Een uitspraak van iemand, de manier waarop iemand loopt, de zon die iets verlicht – of juist niet.

Op welke tijden schrijf je en waar?

Ik schrijf op zolder (rustig) of in de serre (middenin het gezinsleven). Vaak blijf ik tot heel laat zitten, als iedereen al naar bed is.

Hoe ga je te werk? Bij een thriller is een plot heel belangrijk. Werk je een schema uit en staat alles van te voren min of meer vast, of komen er soms ineens personages bij die je niet had voorzien?

Mijn debuut Passiespel ontstond uit een enkel hoofdstuk dat ik voor schrijfvriendinnen schreef. Ik had geen idee waar het verhaal heen ging, dus dat ontstond intuïtief. Van mijn laatste boeken uit de serie De Noordzeemoorden heb ik de plot van de hele serie en ook de plots van de losse delen helemaal uitgewerkt. Toch weet ik ook niet alles en zijn er per boek genoeg verrassingen waardoor het schrijven ook telkens weer interessant is.

Doe je veel aan research?

Ik onderzoek zo veel mogelijk. Internet is een rijke bron natuurlijk dus ik zoek veel op en kijk bijvoorbeeld documentaires en films over onderwerpen die ik gebruik. Verder heb ik een dikke meter boeken over forensisch onderzoek, seriemoordenaars, de lijkschouw en dergelijke.

Waarom thrillers en geen anders genre?

Ik lees zelfs graag thrillers en ik schrijf het liefst iets wat ik zelf ook zou willen lezen. Maar ik heb ook veel kinderverhalen en gewoon proza geschreven, alleen is daarvan niets gepubliceerd.

Wie zijn je grote voorbeelden op thrillergebied?

Tolkien (hoewel dat misschien meer Fantasy is), Stephen King, Patricia Cornwell, Karin Slaughter, Jo Nesbø, Charles den Tex.

Vragen over Ritueel:

Is het moeilijker om een vierluik te schrijven dan een stand-alone?

Vind ik niet. Het is lastig om de informatie goed over alle delen te doseren, maar dat geldt ook als je een enkel boek schrijft.

Het lijkt me dat de band met de personages steeds meer intenser wordt, denk je dat het na het schrijven van het vierde en laatste deel moeilijk wordt om afscheid te nemen van deze personages?

Ik ben wel gehecht geraakt aan Maud en Kyra. Ik wilde ook juist een aantal boeken schrijven over dezelfde personages, als het ware om ze wat langer bij me te houden. Het loslaten zal me denk ik wel moeite kosten.

Deze serie is zeer populair geworden en er zijn al mensen die roepen dat vier delen niet genoeg is en dat er meer boeken mogen verschijnen met deze personages. Wat vind je daarvan?

Dat vind ik een eer! Verder heb ik er nog niet echt over nagedacht. In mijn hoofd vormde zich dit verhaal, met deze vier delen. Ik zou het alleen doorzetten als ik weer een heel sterk idee krijg wat bij deze personages past.
Welk personage is jouw favoriet, met wie heb je de meeste binding?
Kyra is stiekem mijn favoriet, maar dat mag Maud niet weten hoor…

Vragen: Pieter Feller en Wendy Wenning