Het leven gaat door… echt waar!

Vrouw in de rouw – Petra Possel – Podium – 139 blz.

VrouwInDeRouwOp 18 september 2012 verloor Petra Possel haar man, haar lief, haar Jan. Een vrij plotselinge dood, geen ziekbed van weken of maanden, nee: met een paar dagen was het bekeken. Over en uit. Operatie geslaagd, patiënt dood. Een verlies, waartegen je je niet vooraf kunt wapenen. Het komt te snel, er is zelfs geen tijd meer om de meest noodzakelijke dingen te regelen. Jan en Petra wilden het niet geloven, al sprak de omgeving (de IC van het ziekenhuis) dat al vrij snel tegen. Jan onderging twee zware operaties, maar redde het niet. Voor Petra begon het vervolg van haar leven. Een leven vol zwart, vol gaten, vol verdriet: intens, gruwelijk, snijdend verdriet. Niemand meer om tegen te praten. Niemand meer, die een hand om je schouder legt.

In Vrouw in de rouw beschrijft Petra het eerste jaar zonder Jan. Haar eerste jaar als weduwe is niet gemakkelijk. Allereerst al zijn daar de onvoorziene kosten. Er was geen uitvaartverzekering, dus hoe kom je aan het geld. De praktische kanten komen naar voren. Problemen met verzekeringen, abonnementen, zelfs de woning van Jan (die hij nog had) moesten maar even opgelost worden. Boosheid, wanhoop en woede wisselden elkaar in een rap tempo af. Maar Petra bleef vechten. Zoals Jan dat gewild zou hebben. Petra beschrijft op een eerlijke, open manier hoe ze hunkert naar liefde, naar geborgenheid. Hoe ze die vindt en wat het met haar doet.

Ruim vier jaar geleden verloor mijn zus haar man. Mijn zwager ging na een kort ziekbed van zes weken geheel onverwacht heen. De zogenaamde vijand sloeg uit eindelijk binnen vier dagen zijn klauwen zo meedogenloos uit, dat het gevecht onbegonnen was. De strijd was onacceptabel snel over. Mijn zus werd weduwe, wij verloren onze lieve zwager en mijn kinderen hun oom.

Het verhaal van Petra is in grote lijnen het verhaal van mijn zus. Ik herken de zwartheid, de moedeloosheid, het hartverscheurende gevecht tegen de Grote Boze Wereld die gewoon blijft doordraaien en geen begrip toont. De humor, die Petra tussen de regels door naar voren brengt is zo herkenbaar. Het ontroerende verhaal lezen van deze weduwe is voor mij een aaneensluitend geknik. Ik herken het. Bijna allemaal. Petra hervond haar leven. Ze ontdekte het belangrijkste dat er voor haar was: vooruit kijken. Doorgaan, niet opgeven. Zoals Jan het gewild had.

Jan zou goedkeurend geknikt hebben, had hij het verhaal van Petra gelezen. Mijn zwager kijkt ook mee, vanaf zijn wolk. Regelmatig krijgen we seintjes. Het is goed. Zus doet het prima. Ook zijn kan weer verder. Haar leven heeft weer kleur gekregen. Het leven gaat door… echt waar!

Kirstin Rozema

Andere recensies

Roversjong – Jef Aerts – Illustraties: Martijn van der Linden – Querido – 64 blz. Wat kunnen boeken voor heel kleine kinderen ook al indrukwekkend zijn. Een kip met de naam Vera zit onder een struik te broeden. De vos die zich in de...
Lees verder Categorie: Kinderboeken
| Reageer!
Ferdinand Verbiest en de ontdekking van China – Veerle De Vos – Pelckmans – 341 blz. Ferdinand Verbiest (1623 – 1688) behoort zonder twijfel tot een van de meest onderschatte Vlamingen of Belgen. Gedreven door een niet te temmen bekeringsdrang en werkijver slaagde deze...
Lees verder Categorie: Biografie & Autobiografie, Geschiedenis, Non-fictie
| Reageer!
Net als ik – Muzoon Almellehan – Vertaling: Merel Leene – Kluitman – 240 blz. Dit is echt weer zo’n young adult boek waarvan ik hoop dat heel veel jeugd vanaf een jaar of 13 het gaat lezen maar zeker ook hun ouders. Ik...
Lees verder Categorie: Young Adult
| Reageer!