Met z’n zessen naar Spanje
Wild – Mel Wallis de Vries – De Fontein Jeugd – 232 blz.
Bij een vermissing zijn veel partijen betrokken: natuurlijk in de eerste plaats de vermisten zelf, dan de zoekers (politie en andere helpers), de media en familie en vrienden van de vermisten. Nogal wat romans over dit onderwerp beschrijven de zoektocht, waarbij ook de naasten van de vermisten een rol, soms zelfs de hoofdrol, spelen. Dat is anders in deze jeugdthriller. In dit boek gaat het om de ervaringen van de vermisten zelf.
Vier meisjes: Liv, Britt, Rosalie en Eva met twee jongens: Jack en Fabian, gaan na hun examens op reis naar Spanje. Liv’s ouders hebben daar een huis waar de jongeren in kunnen verblijven. Vier en twee, dat gaat natuurlijk om moeilijkheden vragen. Bovendien ze kennen elkaar niet allemaal (vrienden van vrienden), dus hoe ze met elkaar overweg kunnen is aan het begin van de reis niet bekend, dus een volgend risico, dat zich al snel aandient als Jack het volgende opmerkt: “Godzijdank heeft Eva niks meer gezegd sinds ik mijn oortjes heb ingedaan. Ik heb echt geen zin met haar te praten. Het voelt bijna als een straf dat ik naast haar moet zitten. Ze stinkt naar zweet en ze is zo dik dat haar bovenbeen steeds tegen mijn been aan komt”.
Britt is een vlogger en dus gaat ook haar camera mee. Ze veronderstellen dat dit een fantastische periode gaat worden inclusief drank (hoezo NIX18, ze zijn allemaal jonger), veel feestjes en (te) weinig slaap. Toch blijken er al heel snel ook andere zaken een rol te gaan spelen, zoals oude vriendschappen, jaloezie, verliefdheden en zelfs enige haat. Na het feesten heeft ons zestal besloten op de tweede dag in een naburig bos te gaan overnachten, hoewel er meer voorstanders waren, was niet iedereen het ermee eens. Ze gaan op weg en bivakkeren aan het einde van de dag, na opnieuw gefeest te hebben, in hun slaapzakken in het natuurgebeid. Als ze ’s morgen wakker worden beginnen de problemen. Over het vervolg doe ik geen boekje open, het is immers een thriller en ik zou al snel te veel verraden en de spanning bederven. Ook moet ik de lezers aanraden niet vooruit in het boek te gaan bladeren: een spoiler is dan snel onvermijdelijk. Bereid je maar voor op een flink stukje spanning.
Mel heeft de keuze gemaakt het verhaal te vertellen vanuit verschillende perspectieven. Elk van de zes betrokkenen vertelt zelf (in subhoofdstukken met tijdsaanduiding) wat er aan de hand is en wat er in hun hoofd omgaat. Als je dieper doordenkt is dit wat vreemd (maar niet storend). Als er al zoveel onderlinge argwaan is, zou er toch bij de verantwoordelijke(n) wel iets uit de eigen gedachtegang blijken. Maar dat kan de auteur niet doen om niets te verraden! Eigenlijk wordt er op de achterkant in de uitgeversblurp al te veel verraden. Evenals direct in het begin van het boek, waar een bericht uit de krant is opgenomen over iets wat nog te gebeuren staat. Dat brengt mij meteen bij de ‘compositie’ van het boek, want zo mag ik inhoud in combinatie met de vormgeving toch wel noemen. Het eerste wat opvalt is het elastische bandje met “DANGER WARNING” om het boek heen. Ook aan de buitenkant valt op dat het boek passend voorzien is van groen op snee. Ditzelfde groen wordt voortgezet op de stilistische schutbladen. Groen is ook de kleur van de hoofdstukbladzijde voor elke vakantiedag. De belettering van vlogberichten van Britt is eveneens groen op een foto(fragment) in grijstinten en groen is het kader rond de Whatsapp-berichten tegen het einde van het boek. Maar het meest bijzondere betreft de groene tekstgedeelten. Wie heeft die geschreven? Een buitenstaander? Eén van de zes protagonisten? Hier heeft ook het einde van de roman mee te maken, dus lees niet eerst alle stukken groene tekst!
En dan zijn er nog de artikelen uit de krant (of website van de krant gezien de tekentjes aan de onderzijde) die gaan of over het weer – het slechte weer speelt een belangrijke rol – of over wat de groep is overkomen. Deze artikelen hebben wel een tijdsaanduiding, maar zijn ongedateerd. Dat de media berichten over de groep opnemen, wijst er al op dat er heel wat aan de hand is.
We komen via een mooie spanningsopbouw met gebruikmaking van de “compositie”-delen steeds meer te weten en gaan beslist het boek niet neerleggen, maar willen direct weten waar alles naar toe gaat. Daarbij gaat Mel eigenlijk maar aan één ding voorbij. Dat is aan de naasten van de zes jongeren. Ze komen even voorbij in de artikelen, zijn bezorgd en bieden beloningen, maar over hun gevoelens komen we niets te weten.
Op het taalgebruik van de auteur, die dat al in eerdere jeugdthrillers heeft bewezen, is niets aan te merken. Het boek leest soepel en sluit daarin perfect aan bij de leeftijdsgroep. Het heet een jeugdthriller te zijn, maar zal zeker ook, door de soms heftige gebeurtenissen, Young adults en misschien zelfs volwassenen aanspreken. Inhoudelijk lijkt Mel nogal voort te borduren op haar eerdere succesroman Vals, maar waar het daar een meidengroep betrof, is er hier verdieping aangebracht door de groep gemengd te laten zijn.
Kees de Kievid
