Muziek en films inspireren Ellen Lina

Ellen Lina werd geboren in Arnhem(1983). Na de middelbare school volgde ze de PABO en werd docente op een basisschool. Vanwege het werk van haar man, die piloot is, woont ze sinds enige jaren in Willemstad op Curaçao. Ze heeft een zoontje, Lewis en is zwanger van haar tweede kind. Ze houdt van reizen en dan vooral naar Canada en de Verenigde Staten. Ze is een echt familiemens en vindt het fijn om de dagen door te brengen met familie en vrienden. Ze heeft veel hobby’s, zoals lezen, voetbal kijken, schrijven en muziek luisteren. Als ze tijd heeft gaat ze graag naar het strand en ze houdt ook van winkelen. Muziek inspireert haar vaak en haar muzieksmaak is heel breed. Ze is dol op het kijken naar films met een goed verhaal en haar favoriete eten komt uit Italië. Je kunt Ellen Lina volgen via twitter @ellenlinarink.

Uit wat voor gezin kom je? Werd er veel gelezen?

Ik kom uit een heel fijn, warm nest. Ik heb twee zusjes, zij zijn mijn beste vriendinnen. Iedereen zit bij ons in het onderwijs, we deden allemaal de PABO, ook mijn ouders. Zij hebben ons altijd gestimuleerd om veel te ondernemen. Toen wij jonger waren, hadden wij een eigen paard. Lekker de hele dag buiten, samen een dier verzorgen, samen verantwoordelijkheden delen. Het was een heerlijke tijd, ik denk met zoveel plezier terug aan mijn jeugd. Omdat we allemaal – vanwege het onderwijs – dezelfde vakanties hadden, gingen we iedere vakantie ergens naartoe. Geweldige herinneringen zijn dat. Wij lazen allemaal graag ja, ik ook. We hebben altijd veel gelezen, er waren van jongs af aan genoeg boekjes in huis. De Nijntje boekjes hebben mijn ouders altijd bewaard, die lees ik nu samen met mijn zoontje!

Wat waren in je jeugd je favoriete boeken?

De Kippenvel boeken van R.L. Stine vond ik geweldig. En vanwege mijn liefde voor paarden las ik graag Romana en Ragebol. Wij waren ook geabonneerd op allerlei tijdschriften. De Donald Duck, de Penny, de Tina… Ik heb ze allemaal gelezen. Toen ik net wat ouder was las ik graag de boeken van Anke de Vries, Blauwe plekken vond ik toen prachtig. Ook Het verrotte leven van Floortje Bloem van Yvonne Keuls kan ik me goed herinneren.

Op welke leeftijd wist je dat je schrijver wilde worden en waarom?

Ik heb me eigenlijk nooit beziggehouden met de vraag of ik schrijver wilde worden. Het was leuk om te doen, maar echt een boek schrijven, nee, daar dacht ik nooit over na. Ik merkte wel, op de PABO, dat ik het schrijven van mijn scriptie helemaal niet vervelend vond. Mijn begeleidend docent zei me na mijn afstuderen, nadat ik van hem een 8+ kreeg voor mijn scriptie: ‘Jij zou eens een boek moeten gaan schrijven.’ Dat was het eerste moment dat ik dacht, misschien doe ik dat wel een keer. Toen ik eenmaal samenwoonde, een vaste baan had en alles op de rit had, ben ik op een avond eens rustig gaan zitten. Ik had al langer een idee in mijn hoofd en dat ben ik toen gaan opschrijven. Ik merkte dat ik het erg leuk vond om te doen, het werkte verslavend. Dat was wel de ommekeer denk ik, toen wilde ik het ook in boekvorm gaan zien en laten uitgeven. Dat was dus eigenlijk pas op mijn 26ste.

Wie zijn je grote voorbeelden?

Oei, lastige. Weet ik echt niet. Ik geloof niet dat ik voorbeelden heb, maar ik heb wel respect voor schrijvers die al heel lang meedraaien in het vak. Het is toch iedere keer weer een hele klus om überhaupt iets te bedenken dat nieuw is, ten opzichte van je eigen werk, maar al helemaal met wat er allemaal al is. Ook vind ik iemand die vernieuwend is met iets, ook al is het rotzooi, heel knap. Neem nou 50 tinten grijs. Ik heb de boeken gelezen en ik vond het niks, maar het was taboedoorbrekend en het wordt wél verkocht! Daarna werd er van alles nagemaakt, maar dat zijn naar mijn idee schrijvers die meeliften op het succes van een ander. Echt één voorbeeld… nee, maar ik heb dus wel bewondering voor schrijvers die blijven en schrijvers die deuren openen.

Waar haal je je ideeën vandaan?

Mijn grootste inspiratiebron is muziek. Allerlei verschillende muziek, van top 40 tot soundtracks en scores van films. Zonder muziek kan ik geen scènes bedenken in mijn hoofd, ik heb het echt nodig. Soms raak ik geïnspireerd door iets op tv, door iets uit het nieuws of door iets wat er is gebeurd in mijn eigen omgeving. ‘Vasthouden’ bijvoorbeeld, mijn eerste boek, is losjes gebaseerd op de tijd die ik had met mijn zussen in Los Angeles en Vegas. Je maakt zoveel dingen mee, ervaart van alles, ziet alles met eigen ogen, je voelt, ruikt en proeft de sfeer. Dat is voor mij het makkelijkst te beschrijven wanneer ik daarna achter mijn laptop zit. Ik denk heel beeldend, dat wil ik overbrengen. Voor mijn nieuwste boek, Ooit zal ik je weer zien, haalde ik mijn idee uit het nieuws. Mijn man en ik waren op vakantie in New York, en op het late nieuws zag ik iets gebeuren dat ik heb verwerkt in dit boek. Het maakte ontzettend veel indruk op me. Ik kan niet vertellen wat het was, want dan verklap ik een belangrijk deel uit het boek, maar die gebeurtenis werd de basis van het verhaal. Toen ik een aantal maanden geleden naar de bioscoop ging, gebeurde er in het begin van die film zoiets als wat er gebeurt in mijn boek. Ik kreeg het er koud van, dit kwam zo dicht in de buurt van hoe ik mijn scene had beschreven, zo zag het er dus uit. Voor het eerst zag ik in beelden wat ik had bedacht voor mijn boek.

Hoe ga je te werk met schrijven? Systematisch of intuïtief? Heb je vaste schrijftijden?

Ik moet eerlijk zeggen dat er een groot verschil zit in schrijven toen ik nog geen moeder was, en schrijven nadat mijn zoon was geboren. Voordat hij er was schreef ik wanneer ik wilde, na mijn werk en/of in de avond. In de weekenden kon ik dágen achter de laptop bivakkeren, daar had ik alle tijd voor. Nadat hij was geboren schreef ik wanneer hij sliep, en moest ik mijn plotseling opkomende ideeën dus even parkeren totdat ik de tijd had om ze uit te werken. Het is er niet veel makkelijker op geworden, maar dat neem ik allemaal voor lief. De laatste tijd werk ik tussen de middag, wanneer hij zijn middagslaap doet, en in de avond. Systematisch dus, met vaste tijden, terwijl mijn gevoel het liefst iets wil gaan neerzetten wanneer het in me opkomt. Dus wat dat betreft ben ik een intuïtieve schrijver.

Heb je nog boeken op de rails staan en kun je een tipje van de sluier oplichten?

Ik heb één compleet boek liggen, dat nog wel hier en daar wat aanpassingen nodig heeft. Dat zou de volgende kunnen worden… Maar, er zijn veel aanvragen voor een vervolg van Ooit zal ik je weer zien. Mensen die per se willen weten hoe het verder gaat. Ik moet dit met mijn uitgever overleggen, even kijken wat hij wil doen. Daarnaast heb ik een volledig idee op papier staan voor weer een ander boek en heb ik ongeveer vijtien kantjes getypt voor wéér een ander boek. Klinkt chaotisch, dat weet ik. De uitgever moet aangeven wat hij wil en wat kan. Daar speel ik op in. Het boek dat al volledig af is, is een boek vol spanning dat zich afspeelt op een ranch in het zuiden van Californië. Het idee dat ik op papier heb gezet gaat over een Nederlands gezin, dat naar het buitenland verhuist voor het werk van de man. Het verhaal waar ik mee ben begonnen, gaat over een docente die met een leerling op zoek gaat naar haar vader. Hele verschillende boeken. We wachten het af!

Ik heb ergens gelezen dat je Ooit zal ik je weer zien al een tijd geleden hebt geschreven. Waarom is het nu pas verschenen?

Ooit zal ik je weer zien schreef ik in 2009, het was het eerste verhaal waar ik aan begon te werken, nadat wij terugkwamen van onze vakantie in New York. In eerste instantie was het een heel ander verhaal, ik heb het helemaal herschreven. De allereerste versie leverde ik af bij mijn uitgever, die toen nog mijn uitgever moest worden. Hij liet het lezen door een proeflezer en in de tussentijd schreef ik twee nieuwe verhalen. Het 2e verhaal bracht ik ook naar de uitgever, dat nam hij mee op vakantie (dit was het verhaal over de ranch in Californië). Naar aanleiding daarvan besloot hij dat hij met me in zee wilde gaan, en we gingen in gesprek. Na dat gesprek ging ik verder met mijn derde verhaal, dat bijna af was. Dit was Vasthouden. We kwamen erachter dat dit het meest richting de wensen van de uitgever ging, aangezien de allereerste versie van ‘Ooit zal ik je weer zien’ redelijk ruw was. Hier moest nog erg veel aan gebeuren. Dus Vasthouden werd uitgegeven en toen werd ik moeder! Alles ging dus even op een laag pitje. Langzaamaan ben ik begonnen met het herschrijven van ‘Ooit zal ik je weer zien’, en die is nu dus uitgegeven!

Je eerste boek Vasthouden speelt zich af in de VS. Je woont nu op Curaçao. Ben je zo reislustig?

Ja, reislustig ben ik zeker! Mijn man gelukkig ook, we gaan graag op reis. Wel hebben we allebei een sterke voorkeur voor de USA en Canada, die landen vinden we erg mooi. Vasthouden speelt zich inderdaad af in Los Angeles, naar aanleiding van een vakantie met mijn zussen. In de allereerste versie speelde Ooit zal ik je weer zien zich af in New York, maar dat heb ik later veranderd naar Nederland, om het voor de meeste mensen wat dichterbij te brengen. Voor de nieuwe boeken denk ik dus aan Californië en toch New York…terwijl Curaçao waarschijnlijk ergens ook nog wel een rol gaat spelen. Wij wonen trouwens hier vanwege het werk van mijn man. Hij is geboren en opgegroeid op het eiland en kon hier aan de slag als piloot. Erg leuk dus dat hij weer op zijn oude plek terug is!

Het verhaal van Julia in Ooit zal ik je weer zien is vrij heftig. Hoe kom je op zoiets? Heb je dat in je omgeving zien gebeuren?

Ik kan niet vertellen wat er gebeurt met Julia, dan verklap ik iets uit het boek wat de lezer zelf moet ondervinden. Dat zou zonde zijn. Maar zoals ik dus al zei, ik zag het in het nieuws. Godzijdank niet in mijn eigen omgeving, al gebeuren dat soort dingen dagelijks. Misschien niet in die omvang, maar het gebeurt zeker. Ik hoop ook dat er een soort van boodschap in de gebeurtenis zit, maar dat is ieder voor zich om dat eruit te pikken. Misschien cryptisch omschreven, maar mensen zullen het snappen als ze het boek gelezen hebben.

Zijn de mannen Sean en Ryan gebaseerd op mannen die je zelf kent/gekend hebt?

Nee, niet echt. Ik heb Sean geprobeerd te omschrijven als geen slecht persoon, maar iemand met een trauma. Ik hoop ook dat lezers hem zo zien, al zal hij zeker in het begin overkomen als een vervelend personage. Ryan moest de rust zelve zijn, een stabiel baken in onzekere en moeilijke tijden. Hij doet me ergens wel denken aan mijn eigen man, die ook altijd nuchter en verstandig blijft en iedereen zal helpen. Qua uiterlijk heb ik twee acteurs uitgezocht en met die mannen in mijn hoofd Sean en Ryan beschreven, al hoop ik dat iedere lezer een beeld voor zichzelf heeft kunnen maken. De acteur die ik in mijn hoofd had voor Sean, al sinds dat ik begon te schrijven in 2009, overleed onlangs bij een auto ongeluk. Heel naar vond ik dat, hij was zo’n deel van het verhaal geworden.

Wil je vijf boeken noemen die veel indruk op je hebben gemaakt?

Moeilijke vraag! Ik denk niet dat ik echt vijf boeken kan noemen, dan ben ik nog een week aan het nadenken. Het zijn meerdere boeken die, op welke manier dan ook, indruk op me hebben gemaakt. Ook al zijn het misschien de meest simpele niemendalletjes, ik haal overal wel iets uit dat ik onthoud, om wat voor reden dan ook. Een boek moet me echt raken, qua sfeer, qua gevoel. Zodra het een boek is dat me niet raakt, op geen enkele manier, dan leg ik het weg. Ik weet inmiddels wel wat ik uitzoek, wat bij me past en wat niet. De mooiste boeken hoeven mij niks te doen, jubelrecensies hoeven niet te garanderen dat ik het ook geweldig vind. Ik wil me laten meeslepen in een verhaal, en dat kan ook een hele stomme chicklit zijn.

Hier kun je nog iets zeggen dat je kwijt wilt

Nou, ik denk dat ik wel voldoende heb verteld! Ik hoop dat iedereen die ‘Ooit zal ik je weer zien’ gelezen heeft (of gaat lezen) veel plezier beleeft aan het boek!

Vragen: Felice Beekhuis en Pieter Feller