Verhoef schreef meeslepende thriller
Façade – Esther Verhoef – Prometheus – 351 blz.
Twee jaar na haar scheiding komt Iris van der Steen eindelijk eens aan vakantie toe. Haar zoontje Levi blijft in Nederland op een camping met een vriendje en diens ouders. Iris gaat de auto van haar moeder dwars door Europa naar Portugal brengen. Haar moeder heeft Iris en haar vader een jaar of twintig geleden in de steek gelaten, omdat ze niet tegen een verstikkend en saai leven kon met de bakker uit Utrecht. De auto, een oldtimer met de naam Toet, heeft ze destijds in Nederland achtergelaten. Als de auto is opgeknapt, gaat Iris er mee op reis, in haar eentje met een bak vol oude cassettebandjes die jeugdherinneringen oproepen. Iris is nog amper onderweg of ze rijdt bij een tankstation een man aan met een rugzak. Het is heel toevallig sportinstructeur Mischa de Jong, die ze vaag kent van de sportschool. Ze laat hem meerijden, omdat hij dezelfde kant op moet als zij. Hij is op weg naar een zomerbaantje op een Franse camping. Maar is Mischa wel de man die hij zegt te zijn en was het wel een ongelukje? De titel van het boek is natuurlijk niet voor niets Façade. Meerdere personen zijn anders dan ze zich voordoen.
Esther Verhoef schrijft het verhaal vanuit twee perspectieven. Een vanuit Iris in de eerste persoon en een vanuit iemand die lang onbekend blijft, maar uit de korte, cursieve stukjes tussen de hoofdstukken over Iris door, kun je aflezen dat dit een gestoorde man is, waarschijnlijk een psychopaat. Is het Mischa of iemand anders? Verhoef weet de spanning goed op te bouwen, tenslotte is het reizen in de auto met een mogelijke psychopaat naast de hoofdpersonage natuurlijk ook intrigerend voor de lezer. Het boek komt langzaam op gang, maar komt dan in een stroomversnelling die je meesleept langs allerlei gevaarlijke momenten. Dan wil je weten wat er precies aan de hand is, en moet je doorlezen. Over de inhoud kan niet teveel verteld worden, zonder spoilers weg te geven, dus dat doe ik niet.
De spannende hoofdstukken over de reis en de cursieve stukjes van de gestoorde persoon worden ook nog afgewisseld met stukjes over het leven van Iris toen haar vader en moeder nog bij elkaar waren. Het zijn gelukkig korte stukken, want je wilt in een thriller niet opgehouden worden door informatie die maar weinig van belang is.
Prometheus kon het weer niet laten om dit boek op de cover een ‘literaire thriller’ te noemen. Het literaire gehalte is laag, maar dat doet er ook niet toe. Als een lezer een literair boek wil lezen, dan kiest hij voor andere schrijvers. Het is een thriller pur sang. Op enkele momenten gebeuren er dingen die niet zo aannemelijk zijn. Als iemand door meerdere kogels is geraakt, veel bloed verliest en ergens vastgebonden wordt neergelegd, is het heel bijzonder dat die dan bijna zonder sporen achter te laten kan verdwijnen. Het is niet heel hinderlijk, want negentig procent van de tijd zit je op het puntje van je stoel en leef je mee met het leven van de naïeve blonde Iris van der Steen. Verhoef zet je een paar keer op het verkeerde been met een plottwist die je niet aan ziet komen. Façade is een meeslepende thriller en Esther Verhoef bewijst weer eens dat in Nederland tot de top van de thrillerschrijvers behoort en dat ze dit genre tot in puntjes beheerst!
