Verleden en heden gekoppeld door moord, leugens en chantage

De Zwarte Duivel – Jacob Vis – Ellessy Crime – 423 blz.

Jacob Vis (1940) is een pseudoniem voor Job Vis. Vis volgde de land- en tuinbouwschool Warmonderhof en de bosbouwschool in Arnhem, en was tot 2001 was hij werkzaam als bosbouwer bij Staatsbosbeheer. Jacob Vis is schrijver sinds 1987. Hij werd bekend als auteur van misdaadromans met een actueel en controversieel maatschappelijk thema. Hij kreeg vijf nominaties voor de Gouden Strop, een voor de Diamanten Kogel, een voor Het beste boek van Overijssel. In 2011 werd hij door RTV-Oost verkozen tot kunstman van Overijssel. Hij doet veel onderzoek voor zijn boeken. Jacob Vis geeft cursussen voor aankomende schrijvers en leidde de werkgroep promotie van de misdaadschrijversvereniging. In tien van Vis’ boeken hebben commissaris Ben van Arkel in de hoofdrol. In De Zwarte Duivel heeft Van Arkel geen hoofdrol, maar slechts een bijrol.

In De Zwarte Duivel verweeft schrijver een verhaal uit het heden met een verhaal uit het heden. In 1913 raken de houtskoolbranders Gerrit en Benjamin Jonker en hun jongste zusje Geertje ongewild betrokken bij de gebeurtenissen in het Ronde Huis op de hei bij Nunspeet. Frank van Vliet, alias De Zwarte Duivel, is de eigenaar van het Ronde Huis. Hij organiseert er buitensporige orgieën voor hoge adellijke gasten, maar dit blijft niet zonder gevolgen.
In 2013, vinden wandelaars bij de resten van het Ronde Huis het onthoofde lijk van een jonge vrouw. Het moordonderzoek brengt inspecteur Jan Huisman, en later commissaris Ben van Arkel, in de gesloten kringen van de Oekraïense maffia. De geschiedenis van het Ronde Huis krijgt even onverwacht als gruwelijk gevolg. Wat heeft deze zaak te maken met de gebeurtenissen honderd jaar eerder?

Met De Zwarte Duivel heeft Jacob Vis weer een goed boek afgeleverd voor liefhebbers van het genre. Vis geeft beeldende beschrijvingen van het heden en het verleden, waardoor het lijkt alsof je als lezer vanaf een afstandje mee mag kijken naar de gebeurtenissen.

“Hij had bijvoorbeeld nog nooit een buitenlander gezien, laat staan een Chinees, zelfs niet op een plaatje. Nu ze in het echt voor hem zat, staarde hij haar aan of ze een buitenaards wezen was. Ze zat voorop bij meneer Van Vliet, op een leren kussentje dat met stevige riemen aan het zadel was bevestigd, gehuld in een dunne grijze deken die alleen haar hoofd en haar voeten vrijliet. Onnatuurlijke smalle, puntige toelopende voeten die er absoluut niet uitzagen alsof ze erop zou kunnen lopen. Haar gezicht, omlijst door een helm glanzend, zwart haar, was nog vreemder: rond en plat, met de kleur van oud ivoor, een kort, breed neusje, een smalle mond met nauwelijks gewelfde lippen en schuinstaande blik die dwars door hem heen leek te gaan.”

Het enige wat soms niet helemaal aansprak, was de manier waarop de politie buiten zijn boekje gaat. Deze politiemensen kosten de Nederlandse belastingbetaler een hoop geld, en ze geven de betrokken bij de zaak soms wel erg veel informatie. Zo mag de vriendin van de onthoofde jonge vrouw meekijken bij verhoren en later zelfs tolk spelen in Oekraïne. Ik heb niet veel verstand van hoe het er aan toe gaat bij onze politie, maar ik denk niet zo. Maar dat is Vis meer dan vergeven, want het blijft natuurlijk fictie.

Je wordt het boek ingezogen, en dan is het moeilijk het niet in één ruk uit te lezen. Jacob Vis heeft er een fan bij!

Felice Beekhuis