Wat als iedereen de waarheid moet spreken?

Gewoon geen bullshit & De bullshitoorlog – Will McIntosh – Vertaling Lia Belt – De Fontein – 199 & 177 blz.

Voordat Will McIntosh zich volledig op schrijven stortte, was hij psychologieprofessor aan de universiteit. Zijn onderzoek richtte zich vooral op onderwerpen als internetdaten en relaties. McIntosh woont samen met zijn vrouw en tweeling in Williamsburg, Virginia.

Gewoon geen bullshit: vijf tieners en een leugendetector tegen de regering. Amerika, de nabije toekomst. De president heeft alle macht, de politie heeft vrij spel en nepnieuws is overal. Sam en zijn vrienden willen rijk worden – behalve Theo, die wil de wereld beter maken. Ze ontwikkelen een handheld leugendetector, maar nog voor ze een werkend prototype hebben, wordt Theo vermoord. Iemand heeft het op hen gemunt, en de vrienden moeten alle zeilen bijzetten om in leven te blijven.

De bullshitoorlog is het tweede deel in tweeluik Bullshit van Will McIntosh. Nu is Theo vermoord en zijn ze op de vlucht voor hun moordlustige president, die het prototype van de leugendetector koste wat kost in handen wil krijgen. En integer blijven met een tegenstander die nergens voor terugdeinst, is nog niet zo makkelijk. Uiteindelijk slagen de vier vrienden erin het apparaat uit te brengen. Maar dan breekt de hel pas echt los.

Bij het lezen van deze twee boeken, merk je als lezer direct dat ze aan elkaar verbonden zijn. Gewoon geen bullshit en De bullshitoorlog vormen samen één verhaal, en dienen dan ook altijd samen gelezen te worden. Daarom heb ik ook de keuze gemaakt om deze twee boeken in één recensie te bespreken. Na de nodige reseach lijkt de splitsing dan ook een keuze te zijn van de Nederlandse uitgeverij, want het origneel in het Engels bestaat uit gewoon één boek.

De situatie in dit boek is wel een hele interessante: een Amerikaanse president die eigenhandig de Amerikaanse economie om zeep helpt, maar het publiek blijft in haar geloven omdat ze het volk aanspreekt. Dat ze hen voorliegt met een grote dosis nepnieuws, lijken de mensen niet door te hebben, en zij slikken alles voor zoete koek. Het schetst een behoorlijk schikbeeld voor de toekomst en is direct een waarschuwing voor de lezer. Het is iets waarmee we moeten uitkijken. We moeten niet in de leugens trappen. Bij het lezen van dit boek, krijg je wel een beetje de indruk dat Will McIntosh geen grote fan is van Donald Trump.

Wat echter minder aanspreekt, zijn de personages. Het mooie, welbespraakte populaire meisje, het stevige meisje met boulima, de immigrant met het groot eergevoel en de boze veteranen. Ze zijn allemaal nogal stereotype, McIntosh toont hier weinig inlevingsgevoel. Maar vooral hoofdpersoon Sam is niet wat je een van een hoofdpersoon verwacht: hij is niet slim, hij is niet stoer, hij is niet knap, hij is niet aardig. Zijn vrienden zijn allemaal nuttig en hebben hun rol in het geheel, maar Sam kan niet zoveel. De grote hamvraag is dan ook: waarom heeft hij in hemelsnaam de leiding gekregen over deze vriendengroep? Daarbij vond ik de pesterij in het laatste hoofdstuk erg onprettig om te lezen. In een goed boek ga je van de hoofdpersoon houden en doet het een beetje pijn om het boek dicht te slaan. Bij Sam is dat niet het geval: doei Sam!

Het verhaal op zichzelf is goed, de moraal is herkenbaar en zeker leerzaam, en ondanks een ietwat problematische en eendimensionale personages, is McIntosh een prima schrijver. Het verhaal leest lekker vlot. Als er niet zoveel beeldend beschreven gruwelijkheden is hadden gestaan, had het boek ook prima als jeugdboek door kunnen gaan. Het boekt krijgt van mij dan ook nog wel het voordeel van de twijfel. Want interessant is het zeker wel.

Felice Beekhuis

Comments are closed.