Over de onvoorwaardelijke liefde voor je kind
Charlotte – Pia de Jong – Prometheus – 239 blz.
Pia de Jong (1961) debuteerde in 2008 met de roman Lange dagen, waarvoor ze de Gouden Uil Publieksprijs kreeg. In 2010 volgde Dieptevrees. Momenteel woont ze in Princeton (VS) met haar man Robert Dijkgraaf. Ze doet verslag over haar leven in NRC Handelsblad en ook in haar boek Flessenpost.
Charlotte is het persoonlijke verhaal van Pia de Jong over het jaar waarin zij haar pasgeboren, doodzieke dochter koesterde binnen de veiligheid van haar gezin. Haar werd verteld zich op het ergste voor te bereiden omdat haar kindje niet lang zou leven. Ze koos de weg van de liefde ver weg van de medische wereld.
De witte letters als wolken aan de horizon op een helderblauwe cover staren mij aan. Het ziet er zeer luchtig uit, maar dat is het onderwerp van het boek allerminst. Het gegeven dat een jong stel met twee zoontjes een derde kindje krijgt met de diagnose van een zeer zeldzame en dodelijke ziekte is verre van luchtig. De tweede associatie met de cover is het woord lief. Door de zachte kleuren die zijn gebruikt. Met een dubbel gevoel begon ik aan het boek. Naar het verhaal was ik zeer benieuwd, maar het idee dat dit kindje door de artsen bij de diagnose al het stempel had gekregen dat ze niet lang zou leven, maakt het toch een zwaar onderwerp. Tijdens het lezen bleef dat toch een beetje in mijn hoofd zitten.
In korte hoofdstukjes met korte zinnen word je meegenomen naar een volkse buurt in Amsterdam. Soms zijn de zinnen heel kort, maar daardoor komt de emotie wel goed binnen. Het jonge paar besluit een huis te kopen in deze buurt en er te gaan wonen. Ze krijgen twee gezonde zoontjes. Met een bordeel aan de overzijde en wat vreemde figuren als buren hebben ze het er prima naar hun zin. Als het derde kindje zich aankondigt is dit heel welkom. Na de geboorte ontdekt de verloskundige een plekje op de rug van het meisje. Al snel zijn er meer plekjes en ze consulteren een arts. Het meisje, Charlotte, blijkt een zeer zeldzame vorm van leukemie te hebben. De artsen kunnen geen behandeling bieden, maar willen wel met chemotherapie beginnen. Verslagen door het nieuws, maar na resoluut de chemotherapie geweigerd te hebben, nemen ze Charlotte mee naar huis. De weinige tijd die ze samen hebben, willen ze in het gezin doorbrengen. Ver weg van ziekenhuizen en chemotherapie die het kleine meisje nog zieker zou maken. Achteraf een juiste keuze.
Het piepkleine wereldje waar alles draait om Charlotte is mooi weergegeven. De manieren waarop anderen reageren op het nieuws en vaak de verkeerde dingen die ze zeggen, komen bot over op papier. Gelukkig zijn daarnaast de positieve reacties van mensen waarvan ze het niet verwachtten. Je leeft mee met het gezin, soms met een beklemmend gevoel, omdat de onmacht en de liefde voor Charlotte bijna tastbaar is.
Doordat de schrijfster de kleinste details weergeeft en uitgebreid verslag doet, zit je volledig in het verhaal. Het einde van het boek vond ik daarom niet zo goed bij het geheel passen. We maken een sprong naar twaalf jaar waarin het gezin gaat verhuizen en het laatste hoofdstukje zijn we nog weer drie jaar verder. Een te grote tijdsprong in het geheel. Net of er in een klein stukje nog heel veel moest worden verteld. Daarentegen was het wel een positieve afsluiting van het verhaal.
