Rock en romantiek
Vallen – Jackie van Laren – Boekerij – 388 blz.
Jackie van Laren (1968) heeft twee grote passies in haar leven: muziek en verhalen. Na een studie Nederlands en Engels volgde een carrière in het uitgeefvak en in 2015 maakten we kennis met haar debuut als schrijfster. Ze schreef de drie-delige Q-serie over een op eerste gezicht onmogelijke liefde met een onmogelijke dj.
Vallen vertelt het verhaal van de keurige Anne. Zij werkt voor een blad dat nog net geen schandaaljournalistiek brengt en is verloofd met de keurige op en top Engelsman Ian. Tijdens een interview met Rory Maquary, leadzanger van een wereldberoemde rockband, acteur en beruchte Hollywood ‘Bad Boy”, blijkt Anne een onverwachte klik te hebben met zijn driejarige zoontje. Het jongetje heeft het moeilijk sinds zijn moeder met de noorderzon vertrok en heeft last van paniekaanvallen. Rory vraagt Anne mee te gaan op tournee. Drie weken meereizen met zijn band, oppassen op zijn zoontje en zo een exclusief artikel over de band schrijven. Anne besluit direct mee te gaan als boost voor haar carrière en voor het kind.
Na genoten te hebben van de Q-serie die las als een sneltrein en je meevoerde in de flitsende wereld van de Housemuziek, een wereld waar ik niks mee heb, maar wat ook niet noodzakelijk bleek om van het verhaal te genieten, stapt de schrijfster wederom in de muziekscene al is deze van een heel ander kaliber. Na het lezen van de achterflap was ik ook zeer benieuwd hoe dit verhaal zou zijn en of het niet bol zou staan van de clichés of teveel zou gaan lijken op haar vorige verhalen. Niets is minder waar. Het enige wat de wereld van Q en Rory met elkaar gemeen hebben is dat het in dezelfde heerlijk toegankelijke en snelle schrijfstijl is neergezet.
In het begin van Vallen geeft de schrijfster een verwijzing naar “Spinal Tap” en de toon is gezet. Voor de wat oudere lezer die deze rock-mockumentary uit 1984 hebben gezien lezen het boek verder uit met een glimlach om de mond en zien de beelden van het verhaal met de figuren uit die film in het achterhoofd. “Spinal tap” is een film die draait om het wel en wee van een fictieve hardrockband, het is een satire op het wilde gedrag van hardrockbands en de Amerikaanse acteurs praten met semi-Britse accenten. Degenen die de film niet kennen zullen wat fronsen met de wenkbrauwen bij deze verwijzing en daarna vrolijk verder lezen.
Het verhaal is een rollercoaster van gebeurtenissen en het is een continu aantrekken en afstoten van Rory en Anne. Beide starten de tournee terwijl ze een relatie met een ander hebben en ze zijn niet alleen uitersten van elkaar maar leven ook in totaal verschillende werelden en weten dat het verkeerd is om voor hun gevoelens uit te komen. Anne wil er zeker niet aan toegeven dat ze als een blok valt voor Rory en zelfs als ze letterlijk een keer ten val komt wil ze dit nog steeds ontkennen. Dit geeft uiteraard de nodige spanningen waardoor je gewoon door moet blijven lezen.
Doordat de schrijfster haar verhalen af laat spelen in een andere scene dan de meeste chicklits geeft ze dit genre een heel andere en prettige invalshoek. Het verhaal gaf mij het gevoel om in een romantische versie van “Spinal Tap” te zitten en dat beviel prima.
