Schrijver zweert alcohol en tabak af
Hallo muur – Erik Jan Harmens – Lebowski – 228 blz.
Vanaf de achterflap kijkt een blozende, blauwogige, gezonde Hollandse man ons aan. Het is Erik-Jan Harmens. Nee, Eric Jan Harmens. Nee, Erik Jan Harmsen. Nee hoor, het is Erik Jan Harmens. Waarom begin ik deze recensie zo? Omdat Erik Jan dat in zijn boek een paar keer benadrukt. Hij heeft het altijd lastig gehad met zijn naam die hij telkens maar weer moe(s)t spellen, omdat zijn ouders hem, de in die tijd, modieuze naam Erik Jan gaven en niet Erik-Jan zoals gebruikelijk was. De schrijver zit er nogal mee, zoals wel meer dingen hem dwarszitten, zoals het feit dat hij ondanks heel mooie recensies in dag- en weekbladen voor zijn romans en dichtbundels, toch geen bestsellerauteur is geworden. Hetgeen meteen aantoont dat recensies geen grote invloed hebben op de verkoop van boeken, maar dat andere factoren een belangrijker rol spelen, maar dit terzijde.
Volgens de flaptekst van Lebowski is Hallo muur Harmens’ meest autobiografische roman. Maar het blijft natuurlijk een roman en we moeten niet de fout maken om die een op een te vergelijken met zijn echte leven, maar de hoofdpersonage heet wel Erik Jan Harmens. Hij is ook een schrijver en dichter die meedoet aan slampoetrywedstrijden en daarnaast zijn geld verdient als documentalist. In het boek wisselt Harmens het heden en verleden met elkaar af. Het ene hoofdstuk speelt in zijn jeugd en het volgende in zijn volwassen leven. Het zijn ultrakorte hoofdstukken. In de delen die in een niet zo ver verleden spelen is Harmens flink aan de drank, zeg maar gerust alcoholist. Elke dag met een houten kop opstaan en dan toch aan het werk gaan, is wel knap, maar ook slopend. Er gaan veel soorten alcoholische dranken doorheen, maar de favoriet die tientallen keren wordt genoemd, is Westmalle Triple.
Op het moment dat Harmens dit boek schreef, was hij al anderhalf jaar van de drank en de tabak af en was hij een gezondere levensstijl gaan volgen met o.a. hardlopen, vandaar de blozende kop op de foto. Door de afwisseling in de hoofdstukken is Hallo muur – Harmens vertelt zijn verhaal tegen de muur, omdat hij alleen woont en de muur een geduldig luisteraar is – is het een aangenaam leesbaar boek geworden. Had hij een chronologisch verhaal opgeschreven dan was een groot deel een aaneengesloten beschrijving van dronkenschappen geweest en dat is, hoe afwisselend die dronkenschappen ook waren, toch wel veel van hetzelfde, namelijk zuipen totdat het zwart voor de ogen werd. Gelukkig doet Harmens niet aan zelfbeklag. Het boek is in een onopgesmukte stijl geschreven, is soms grappig en wordt zelden zwaar op de hand, zelfs niet als er mensen sterven. Harmens is uit de onderste krochten van zijn leven omhoog gekrabbeld en hij heeft gelijk dat het een zwakte is dat hij de drank heeft moeten afzweren. Nooit meer drinken, anders is de verslaving daar. Hopelijk kan hij in zijn nuchterheid nog veel goede boeken schrijven en wie weet zit er een bestseller tussen, aan zijn stijl zal het niet liggen.
