Vervolg was het wachten waard
Let op! Deze recensie kan spoilers bevatten voor het eerste boek van Hoffschlags Project X-trilogie: De Dode Kamer
De Skinner Methode – Bronja Hoffschlag – Agemo – 579 blz.
Bronja Hoffschlag (1981) begin op haar vijfde met lezen en ontwikkelde een liefde voor taal. Vanaf haar veertiende schrijft ze zelf, maar maakte vrijwel nooit iets af en miste nog ambitie om iets te publiceren. In de loop der jaren heeft ze zo wel haar eigen stijl gevonden. In november 2011 bedacht Hoffschlag twee verhaallijnen voor wat uiteindelijk haar debuut De Dode Kamer zou worden, het eerste boek van haar Project X-trilogie. Voor De Dode Kamer ontving Hoffschlag in 2014 de Hebban | Crimezone Thriller Debuut Prijs. De Skinner Methode is het tweede deel van de serie.
In De Dode Kamer leren we Lennart en Misha Larsen kennen. Ze hebben weinig contact. Maar wanneer Misha langere tijd zijn telefoon niet opneemt, gaat Lennart op onderzoek uit. Lennart wordt hard geconfronteerd met leugens en waarheden, raadsels, codes, dubbele agenda’s en herinneringen. Lennart blijkt zijn broer niet zo goed te kennen als hij dacht. Ondertussen gaat Misha de confrontatie aan met het verleden en komt hij steeds dieper terecht in een uitzichtloze wraakmissie. Onbedoeld trekt hij daarbij de aandacht van serieverkrachter en -moordenaar Donald Skinner.
In De Skinner Methode zit de Nederlandse architect Misha Larsen sinds zijn veroordeling vast in een Amerikaanse staatsgevangenis. Slechts een handvol mensen weet dat hij in werkelijkheid op een wraakmissie is en een dodenlijst afwerkt. Door onvoorziene omstandigheden ziet Misha zich gedwongen om een pact te sluiten met seriemoordenaar Donald Skinner om ook de volgende naam van zijn lijstje te kunnen schrappen, maar lang niet iedereen is gecharmeerd van zijn nieuwe bondgenoot. Ondertussen verdiept Lennart zich op Misha’s verzoek in het verleden van Skinner en stuit daarbij op schokkende gebeurtenissen, waarbij feit en fictie naadloos in elkaar overlopen. Vastbesloten gaat Lennaart op zoek naar de waarheid achter de legende. Hij komt erachter dat sommige dingen beter begraven hadden kunnen blijven, wanneer zijn research hem steeds terugleidt naar de man met die het ooit allemaal begon: sekteleider Macchias Dawson, die zelfs vanuit het graf aan de touwtjes lijkt te trekken.
De Skinner Methode is weer absoluut weer een topboek. Het is spannend, maar wat nog belangrijker is: het is onvoorspelbaar. Aan alle details wordt gedacht en alle eindjes worden (uiteindelijk) aan elkaar geknoopt. Hoffschlag beheerst Donald Skinners moordmethode in haar schrijven.
“Een mind game, waarin ik de ander aantrek en afstoot. Ik zaai angst, twijfel en frustratie, maar bied hen ook bescherming. De verwarring geeft me het voordeel. Ik hou van het hele kat-en-muisspel, maar dat is slechts een klein deel van de Skinner Methode.”
Hoffschlag is goed in het creëren van puzzelstukjes, waarmee ze de lezer het verhaal intrekt. Maar vervolgens gaan we weer terug in de tijd of naar een andere personage, waardoor je steeds moet wachten op de ontknoping: aantrekken en afstoten. Stoppen met lezen wordt daarom in de loop van het boek steeds lastiger. Niets is per definitie wat het lijkt, niemand doet precies wat je van hem verwacht. Alles wat eerst onbelangrijk lijkt, kan uitgroeien tot iets groots. Hoffschlag heeft bijvoorbeeld een extra personage toegevoegd, Joel Doherty, waarvan je je eerste afvraagt wat hij daar doet, maar waarvan later blijkt dat hij een erg belangrijke rol speelt. Je weet niet wat je te wachten staat.
Het enige minpuntje wat ik heb kunnen vinden, is de verbazingwekkende hoeveelheid sigaretten die er doorheen gaat. Moet een personage even wachten? Poef, weer een heel pakje weg. Opgegaan in rook. Gelukkig weet Hoffschlag verder goed te schrijven, en met een beetje verbeeldingskracht, kun je de rook van de pagina’s zien komen. Hoffschlag trekt op meerdere manieren een rookgordijn op.
Waar De Dode Kamer eindigt, gaat De Skinner Methode verder. Omdat er nogal veel tijd tussen het uitgeven van de boeken zit, en je als lezer dan sommige informatie niet meer gelijk beschikbaar hebt (ik heb nu eenmaal niet zo’n goed geheugen als Misha), was ik bang dat dit lastig zou worden. Maar doordat Hoffschlag bepaalde scènes uit De Dode Kamer herhaalt, al dan niet vanuit een ander perspectief, is de slag gauw gemaakt. Maar ondanks dat Hoffschag het goed heeft opgelost, wil ik niet weer twee jaar wachten op het derde en laatste deel van de Project X-trilogie!
Felice Beekhuis
