Elfie Tromp dacht dat ze bijzondere gaven had

Elfie Tromp(1985) schrijft, presenteert en maakt theater. Vroeger danste zij op nachtclubpodia. Haar debuutroman Goeroe verscheen in april bij uitgeverij Lebowski.
In 2009 studeerde ze af als toneelschrijver aan de opleiding Writing for Perfomance. Buitenkunst publiceerde datzelfde jaar theaterteksten van haar in de bundel Wij leven.
In 2010 kwam haar kinderboek Mémé en de dingen(De gestreepte boekjes) uit.

In 2011 werd zij geroemd als ‘een van de dertig meest eigenzinnige columnisten’ in de Grolsch Column Contest. In datzelfde jaar richtte zij het literaire tijdschrift Strak op.
In 2012 verscheen haar tweede kinderboek Wonderman(De gestreepte boekjes).
Zij schreef/schrijft voor Passionate, Absint, Wintertuin, Op Ruwe Planken, Rotterdampas, Unst, Querido’s poëziespektakel, 3voor12 Rotterdam en 2010lab.tv. en het literaire tijdschrift Strak.

Hoe ben je op het idee gekomen om Goeroe te schrijven?

Goeroe begon aanvankelijk als een collectie korte verhalen over mijn ervaringen in de newagewereld. Ik heb jarenlang meditatiemiddagen, paranormale beurzen en spirituele cursuscentra bezocht. Mijn ervaringen liepen uiteen van grappig, ontroerend, vervreemdend, verontrustend tot heel erg naar. Ik merkte dat de hoofdpersoon in de verhalen steeds iemand was die oprecht op zoek was naar leefregels om het leven in te richten. Wat is goed? Wat is slecht? Hoe ben ik goed voor de wereld? Voor mezelf? Dat zijn vragen waar veel mensen die zonder religie zijn opgegroeid mee worstelen, denk ik.
Ik vond het interessant om daar een verhaallijn rond te bedenken.

Waarom heeft de hoofdpersoon dezelfde voornaam als jij?

Enerzijds omdat het gedeeltelijk gebaseerd is op ervaringen die ik zelf heb meegemaakt. Anderzijds, vind ik het leuk om te spelen met de vraag wat echt gebeurd is en wat niet. Juist bij debuten vragen lezers zich dat vaak af.

Ken je iemand met genezende gaven? Heb je ze zelf?

Ik ken mensen die geloven dat ze genezende gaven hebben. Mijn tante is heks en reiki-master. Ze gelooft dat ze DNA kan veranderen. Dat gaat heel ver. Ik heb zelf een tijd lang gedacht dat ik helende gaven had, maar ze nog verder moest ontwikkelen. Inmiddels denk ik dat niet meer.

Geloof je überhaupt in de helende kracht van sommige mensen?

Nee, daar geloof ik niks van. Ik geloof wel dat de geest een fantastisch orgaan is dat fantastische dingen kan doen qua zinsbegoocheling. Ik ken genoeg healers die oprecht geloven dat zij gaven hebben. Ik denk wel dat bijvoorbeeld reiki (handoplegging), een prima ontspanningstechniek is, maar het zal geen reuma genezen.

Wat voor voorwerk heb je verricht voor Goeroe.

Ik had als kind last stemmen in mijn hoofd en ik zag dingen: vormen en kleuren. Waarschijnlijk had ik een lichte vorm van jeugdschizofrenie. In plaats van mij naar een psycholoog te sturen, werd ik door mijn familie een kind uit het Aquarius-tijdperk genoemd: gevoeliger voor boodschappen van gene zijde. Ik werd begeleid door onder andere mijn tante om daarmee om te gaan. Ik ben daar achteraf heel blij mee. Ik heb nooit het idee gehad dat er iets mis met me was, of dat ik ergens onder leed. Integendeel, ik voelde me uitverkoren. De hallucinaties zijn rond de pubertijd langzaam verdwenen. Ik zie en hoor nu niets meer wat er niet zou moeten zijn.

In Goeroe beschrijf je een ontmoeting met Jomanda en het boek eindigt met een brief van haar. Heeft de ontmoeting plaatsgevonden en is de brief echt?

Ik heb Jomanda nooit ontmoet. Haar healingsessie in een wijkcentrum in Rotterdam-Zuid is wel gebaseerd op een evenement dat ik heb bezocht. Ze droeg rode naaldhakken en een strakke spijkerbroek en was heel zenuwachtig. Fascinerend vond ik dat. Ze was compleet anders dan ik haar kende van haar media optredens. Ik heb gekozen om Jomanda op te voeren als personage in mijn boek omdat zij het enige echte spirituele icoon is wat Nederland heeft gehad. We hebben wel Char en Derek Ogilvy, maar die zijn bij lange na niet zo theatraal als Jomanda. De brief die zij schrijft aan de Elfie is gebaseerd op een fantastisch slecht geschreven boek van haar: ‘Jomanda’s wekelijkse waarheden’.

Hoe komen de citaten van Koch, Storm en Worthy op de cover en achterflap? Hebben zij de drukproef gelezen?

De Nederlandse literatuurwereld is erg hiërarchisch. Vaak word je pas door kranten besproken als je je vierde of vijfde boek aflevert. Zelden stoot iemand hier doorheen. Ik wist dat elk beetje zou helpen om de aandacht te vestigen op dit debuut. Ook wilde ik duidelijk maken dat we hier met een literair debuut te maken hebben, niet met een zelfhulpboek. Ik pretendeer geen levenswijsheid te hebben. Ik vind wel dat ik een goede roman heb geschreven. Daarom de keuze voor Koch, Storm en Worthy. Zij waren inderdaad proeflezers van mijn drukproef en waren unaniem positief, dat was een enorme opsteker.

Wilde je als kind al schrijver worden?

Ik schreef wel altijd, draaide als kind hele dorpskranten in elkaar en bezorgde die in de straat. Als tiener deed ik veel mee aan schrijfwedstrijden, maar kwam nooit verder dan een eervolle vermelding. Er was zoveel dat ik toen leuk vond: toneelspelen, radio maken, dansen, kleding maken…Pas toen ik toegelaten werd op de schrijfopleiding (Writing for Performance) aan de HKU, ben ik schrijven écht serieus gaan nemen.

Las je als kind veel en welke boeken zijn je bijgebleven?

Ik heb groep 7 overgeslagen omdat je, als je klaar was met je schoolwerk, mocht lezen. Ik had in groep 5 al de schoolbibliotheek uitgelezen. Ik denk dat ik zo ijverig was omdat ik lezen ontzettend prettig vond om te doen. Ik werd er rustig van.
Ik was behoorlijk geobsedeerd door de boeken van Paul van Loon. Horrorverhalen over geesten en vampiers prikkelden mijn fantasie. Ik vind het heel tof dat hij nog steeds zo succesvol is. Ook het vertelplezier van Joke van Leeuwen vond ik aanstekelijk.

Op welke leeftijd schreef je je eerste verhaal of gedicht en waar ging het over?

Mijn moeder en ik deden wedstrijden wie de goorste scheldwoorden kon bedenken. We gingen altijd door tot mijn zus moest kokhalzen. Laatst vond ik een briefje met de beste scheldwoorden die ik toen had bedacht. Mijn moeder had ze opgeschreven. Stinkend kontkrabmonster of leeg luizenmensen, vind ik nog steeds erg mooi.

Wat vind je het leukst aan schrijven en wat vervelend?

Het leukst is het bedenken. De vrijheid die er dan is, dat het nog alle kanten op kan. Het vervelendst vind ik het herschrijven. Het zitvlees dat je moet hebben om urenlang je eigen werk te moeten doorlopen, tot je het wel kan dromen, om de fouten eruit te halen.

Had je een schema toen je begon met schrijven of werk je op intuïtie?

Ik werk altijd half met een schema en half op intuïtie. Schrijven is een recursief proces, je komt halverwege op dingen die het begin weer beïnvloeden, dus dan spring je weer terug. Dat schema heb ik wel twintig keer aangepast. Maar het geeft wel houvast, dat vind ik prettig.

Ben je alweer bezig met een volgend boek? Zo ja, kun je een tipje van de sluier oplichten?

Mijn volgende boek heet ‘Zaad’ en gaat over zaadsmokkel in de hondenfokkerij. Mijn moeder is hondenfokker van Afghaanse Windhonden. Ik ben in roedelvorm opgegroeid, er waren altijd minimaal drie honden om mij heen. Inmiddels heeft ze er zestien. Deze maand ga ik een week met hen op tour naar de Wereldshow in Boedapest, dat wordt de kickstart van mijn tweede boek. Er ligt al een plan en outline, maar mij kennende, zal die nog vaak herzien worden.

Welke boeken raad je onze bezoekers aan, omdat ze grote indruk op je maakten?

Door het werk van David Sedaris durfde ik over mezelf en de mensen om me heen te schrijven. Zijn werk is verfrissend licht en toch goed geschreven. Nergens voelt het alsof je iets zwaars leest en toch worden er hele wezenlijke dingen vertelt in zijn verhalen.
Ook heeft eigenlijk alles van Jan Wolkers me beïnvloed, vooral zijn zintuiglijke manier van schrijven. Er is niemand die zo sappig kan schrijven over seks, eten of een etterende wond. Hij viert het leven met elke beschrijving die hij op het papier heeft gezet.