Familiekroniek en schelmenroman
De eeuw van Carlos Moreno Amador – Onno Wesseling – De Geus – 381 blz.
Twee mannen ontmoeten elkaar in een tuin op het Ile de la Cité in Parijs, een oude man en een jongere. Ze hebben daar een afspraak. De oude man vertrekt na een kort gesprek over wat waarheid is en wat niet en laat drie handgeschreven boeken achter die antwoorden moeten geven op vragen van de jongere man.
Het eerste boek, geschreven door Antonio Moreno, begint aan het eind van de negentiende eeuw. De zeventienjarige Antonio wordt erin geluisd. Met de belofte dat hij in Argentinië aan een kerk zal gaan bouwen, scheept hij zich in en vertrekt uit Italië. Niet dat hij er veel achterlaat. Een gewelddadige vader en de armoede zijn al twee redenen om zich in het avontuur te storten. In Argentinië krijgt hij al snel wat lessen in overleven. Als hij een gaucho beledigt, wordt zijn keel bijna doorgesneden. In het ziekenhuisje wordt hij verpleegd door de zwijgzame Ana. Ana is geestelijk en lichamelijk beschadigd en moeilijk te bereiken. Maar Antonio wil en zal haar hebben en de enige manier die hij ziet om dit te bereiken, is door tango te leren dansen.
Met veel overgave neemt hij lessen. Wesseling moet een kenner zijn van die dans, want de tango-avonturen van Antonio komen zeer overtuigend over. Intussen heeft Antonio allerlei, meestal nogal vieze baantjes, zoals in een leerlooierij. Met geduld lukt het hem het hart van Ana te veroveren en samen krijgen zij een zoon aan wie de titel van dit boek is ontleend; Carlos Moreno Amador.
Het tweede boek begint in 1927 en is geschreven door Miguela Rojas. Zij schrijft het verhaal van haar vlucht van Argentinië naar Parijs met Carlos Moreno Amador. Miguela is een prostituee die door Carlos is bevrijd uit de klauwen van een pooier. Samen proberen ze in Parijs een bestaan op te bouwen als tangodansers in allerlei nachtclubs. Tango is ‘hot’ in het Parijs van de late jaren twintig. Wel slaat de economische crisis hard toe.
Het derde boek is geschreven door Armand de Blanchefort. Ook hierin speelt Carlos een hoofdrol. Het is intussen 1942 en de Duitsers hebben grote delen van Frankrijk bezet. Miguela is opgepakt, omdat ze Joodse is. Carlos vlucht met hun zoontje León, die halfjoods is, samen met de violist Armand, die hij kent uit Parijs, naar de Provence. Armand heeft lange tijd geleden zijn landhuis in de Provence verlaten en hoopte er nooit meer terug te keren, maar om Carlos en León te redden, doet hij dit toch.
De eeuw van Carlos Moreno Amador eindigt met weer een ontmoeting tussen de oude man en de jongere. Dan komen we ook te weten wie het zijn. Dan kent de jongere, die de drie verhalen heeft gelezen, een groot gedeelte van de geschiedenis van zijn familie en heeft hij op veel vragen antwoorden gekregen.
Onno Wesseling heeft met dit boek, een mengeling van familiekroniek en schelmenroman, een enorme krachttoer volbracht. Niet alleen schrijft hij over landen en gewoonten die zelden door een Nederlander beschreven zijn, maar hij overbrugt met zijn verhalen ook nog eens een hele eeuw. Het verbindend element is de tango, de vurige dans van liefde en hartstocht. Op mij maakte het eerste en het laatste deel de meeste indruk. Met De eeuw van Carlos Moreno Amador heeft Onno Wesseling een on-Nederlands goede roman geschreven. Een roman met grote thema’s als liefde en dood, die ook in het buitenland succes zou kunnen hebben.
