Geslaagd thrillerdebuut

Openbaringen – Miquel Bulnes – Prometheus – 286 blz.

Miquel (Ekkelenkamp) Bulnes (1976) is geen onbekende schrijver. Hij publiceerde eerder drie ziekenhuisromans en twee in Spanje spelende historische romans. Nu debuteert hij in het spannende genre met de ‘literaire’ thriller Openbaringen. (Overigens een verfoeilijke genreaanduiding: wat is het verschil tussen een gewone thriller en een literaire thriller?) Zijn ziekenhuis- en historische romans (hij is arts) zijn goed ontvangen. Zal dat ook zo zijn met de thriller, die overigens tegelijkertijd is gepubliceerd met een graphic novel met dezelfde titel?

Het plot speelt zich af in een niet met name genoemde stad. Bulnes heeft in een interview in Trouw gezegd dat hij zich heeft gebaseerd op Barcelona en Kiev. Toch doen ook enkele zaken aan Amsterdams denken, zoals het Rijksmuseum en de aanleg van de metro.

De eerst zes hoofdstukken bestaan uit twee lagen: de oneven vertellen de belevenissen van Xavi, de even die van Elvira Muller en Andrej Ruzedski. Xavi, Xavier Miralles, is een anesthesist, verslaafd aan propofol, het middel waarmee in het ziekenhuis patiënten in slaap worden gebracht en gedurende de operatie in die toestand worden gehouden. Bij lage dosering roept het een gelukzalig gevoel op. Xavi noemt het geen verslaving, maar een “afhankelijkheid”. De hoeveelheid die hij zichzelf toedient, veroorzaakt echter ook hallucinaties, die hij “verbuigingen” noemt. Het gaat zelfs zo ver dat hij ook hallucinaties van anderen mee beleeft. Hoe is het mogelijk dat de auteur uitgerekend hem poëtische gedachten ingeeft: “Hij houdt zijn gin-tonic omhoog, als ware hij Hamlet en de cocktail de schedel van Yorick de nar… Is het nobeler de slingerkogels en pijlen van het noodlot te ondergaan, of om de wapenen op te nemen tegen de oceaan van zorgen, ze te beëindigen. Te sterven, te slapen, en niets meer dan dat…” Xavi moet niet veel hebben van relaties. Het is dan ook een groot wonder dat een zekere Cassandra zich tot hem aangetrokken voelt, maar ja, zij is dan ook onder behandeling van een spiritueel therapeut.

In de even hoofdstukken zijn Elvira en Andrej de protagonisten. Ze zijn inspecteur (rechercheur) bij de (stedelijke?) politie. Een beetje vreemde figuren voor een functie als deze. Andrej is nog de normaalste: hij is niet meer, maar ook niet minder, dan een alcoholist. Elvira is een stoere vrijgevochten vrouw die het nergens erg nauw mee neemt. Ze heeft een oom in het criminele circuit, waar ze informatie van probeert los te peuteren. Ze heeft wel wat rare manieren: “Ze snaait een plak cake van de tafel met versnaperingen … Ze breekt de plak cake doormidden en perst de ene helft tot een compact bolletje dat ze wegbergt in haar jaszak. Dat biedt ze nota bene aan haar partner aan! Resultaten zijn voor haar kennelijk erg belangrijk. Om informatie los te krijgen van een obscuur mannetje, Melvin, bevredigt zij hem handmatig en heeft later ook nog gemeenschap met hem. Resultaat van dit alles is dat we hen niet erg sympathiek gaan vinden, evenals dat niet het geval is met Xavi.

Dit tweetal moet van de pillen slikkende commissaris, Voilaux, de moord op Iván Estevez oplossen. Een gruwelijk tafereel: ondersteboven opgehangen in zijn appartement en doodgebloed. Estevez werkt voor een organisatie die zich bezig houdt met de metro, die in het vervolg nog een rol zal spelen. Later vindt er nog een soortgelijke moord plaats, maar het lijk is nu opgehangen aan een lantaarnpaal. Ook die moet natuurlijk worden onderzocht en opgelost.

Na het zesde hoofdstuk veranderen de titels ervan in afteldagen naar Pasen. Het onderzoek wordt ernstig belemmerd door demonstraties in het centrum van de stad die betrekking hebben op vluchtelingen. Daar is het een chaos van jewelste, waar ook Elvira een keer in terecht komt als ze naar het bureau wil gaan. Tijdens de speurtocht naar de dader komen verscheidene figuren en organisaties op het pad van het duo. De Romanovs, een maffia-achtige organisatie, die veel invloed heeft in het stadsdeel de Oude Haven. De Apostolische gemeenschap Korinthiërs van het laatste visioen’, een soort van sekte die gericht is op het einde der tijden, met hun voorganger Willem Obrize. Liga 13, een neo-nazigroep, die zich ook bemoeit met de demonstraties. Estevez was lid van beide. En ook de BVD (“de grijzen”) heeft ongezonde belangstelling. Bij de metrowerken onderzocht Estevez de waterstromen onder de stad, hij was een prima duiker. Hij heeft alles op een overzichtskaart verwerkt. De ingenieur van de metrodienst wil wel graag dat die weer tevoorschijn komt. Deze kaart gaat in het vervolg nog een rol spelen.

Na het zesde hoofdstuk is er geen scheiding meer tussen de gebeurtenissen rond Xavi en de inspecteurs. Het is zelfs zo dat wanneer deze lagen samen komen, Xavi tot de verdachten gaat behoren. Zal er een oplossing komen? Wie overleven het en wie niet?

Bulnes heeft een politieroman geschreven met een stel bijzondere speurders en anderen, waaraan bij ieder wel een steekje los zit. Hij stelt een verslavingsprobleem aan de orde en tussendoor nog maatschappelijke relevante zaken. Bovenal echter heerst de chaos: door de demonstraties, maar ook in de hoofden van Xavi en enkel anderen. Toch heeft de auteur orde in deze chaos weten aan te brengen, waarin hij enkele surrealistische elementen verwerkt. De verhaallijnen, hoe complex ook, worden keurig bij elkaar gebracht. En dat met een taalgebruik, dat past bij het verhaal. De harde feiten brengt hij met een vleugje ironie. Spanning is er genoeg en de auteur weet die tot het einde goed op te bouwen. Als Bulnes in een volgende thriller zijn personages wat meer diepgang kan geven en iets ‘aaibaarder’ te maken, kan hij op enthousiaste lezers gaan rekenen.

Kees de Kievid