Een must-have voor kattenliefhebbers
Mijn achterlijke kat Lola – Sylvia Witteman – Nijgh & Van Ditmar – 239 blz.
Sylvia Witteman schrijft columns voor o.a. de Volkskrant, LINDA en Libelle. Ze is een van de meest geliefde columnisten van Nederland.
Toen Sylvia eens voor de lol een Twitteraccount aanmaakte voor haar kat Lola waren er binnen een dag meer dan duizend volgers. Na een dag hief ze dit account weer op tot grote teleurstelling van de vele volgers. Een paar maanden later kreeg ze er een jong katje, Siepie, erbij. Kat Lola moest hier eerst niets van weten, maar het kleintje hield vol. Van de toenaderingspogingen maakte ze foto’s en zette deze met onderschriften op Twitter. De kleine kat sprak de grote eerbiedig aan met ‘Majesteit’ en de grote noemde het kleintje minachtend ‘ Coyote’. Tienduizenden volgers volgden de belevenissen van de katten van Sylvia. Na het stoppen van de kattentweets duurde het weken voordat de smeekbeden van de volgers ophielden. En nu is er dit boekje met de foto’s.
Mijn achterlijke kat Lola is een bundeling van Wittemans kattenobservaties, aangevuld met een keur aan dierentuinverhalen. Met veel humor vertelt ze verhalen over de katten in haar leven, vroeger en nu. Verhalen aangevuld met foto’s. Verhalen waar in ieder geval elke kattenliefhebber van zal genieten en veel in zal herkennen. Geen dier zo eigenzinnig als een kat en eigenlijk raak je er nooit over uitgepraat.
De bundel heeft een mooie hardcover, in de kleur rood, waarvan de voorkant voorzien is van een leuke illustratie. Als je de achterflap leest maakt het je nieuwsgierig naar deze verhalen en vooral naar het verhaal van Lola.
‘’Jarenlang regeert Lola vervolgens haar imperium alleen; slapend, in de weg liggend, of scheel kijkend van onbenulligheid. Dan arriveert het kleine streepjespoesje Siepie, en ontvouwt zich een koningsdrama.’’
De eerste bladzijde zie je dezelfde illustratie als op de cover, een kat die aanstalten maakt door een kattenluik te kruipen. Dan lezen we twee teksten waar vooral de laatste een idee geeft over de toon die gezet wordt in deze bundel.
“Rudy Kousbroek schreef eens terecht dat wij zo van katten houden omdat de kat een ongevaarlijke mini-uitvoering is van een tijger. (Dit geldt trouwens niet voor mijn kat. Die is een ongevaarlijke maxi-uitvoering van een slordig opgerolde skisok).”
Zo hebben al de verhalen in Mijn achterlijke kat Lola een vrolijke toon, soms een beetje op het cynische af. Herkenbare verhalen, bijvoorbeeld het verhaal over de kinderen die een huisdier willen. En er natuurlijk altijd voor zullen zorgen. Ach, dit kennen we allemaal, en we weten ook allemaal op wie de verzorging van het huisdier uiteindelijk terechtkomt. Zelfs als het een virtueel huisdier betreft. Zo passeren verschillende verhalen de revue en maken we op een gegeven moment kennis met Lola.
Na de schitterende foto’s krijgen we verhalen over katten an sich en verhalen over Artis. Het bericht dat Artis geen namen meer toekent aan de dieren komt bij de auteur als slecht nieuws over. Menselijke eigenschappen aan dieren toekennen is een van haar favoriete bezigheden. Zo wordt deze bundel afgesloten met foto’s van dieren uit Artis, met door Sylvia toegekende rechtmatige namen. Voor de liefhebbers van verhalen met humor en enig cynisme een aanrader en voor de kattenliefhebbers een must-have.
